Emmanuel - God met ons

Mijn lievelingslied (van dit moment) begint met het volgende stukje tekst:

There is a God, so big, no one can fathom

How He holds this world, and this universe together

And though He has all power… He was born to us, this little baby,

so He could be called God with us … Emmanuel …

Over kerst valt zoveel te zeggen. We kunnen het hebben over het feit dat Jezus naar alle waarschijnlijkheid helemaal niet in de winter is geboren (dan hadden die herders namelijk niet in het veld gelegen, maar ergens binnen). We kunnen discussiëren over de kerstboom, die er niets mee te maken heeft (heidens gebruik). Of over de grote hoeveelheden eten en kadootjes waardoor we vergeten waar het eigenlijk om gaat… Is het wel zo gegaan, is Jezus in een stal geboren ? Waren er engelen ? Was Maria wel echt maagd ? Veel discussie is mogelijk, veel vragen blijven onbeantwoord…

Maar voor mij wordt er met kerst steeds opnieuw wel ìets beantwoord. Hierover is, wat mij betreft, geen discussie mogelijk. Er is een God, te groot om te begrijpen en met kerst vieren we dat Hij onder ons geboren werd, zodat we echt kunnen zeggen: deze God is mèt ons.

God met ons… Hoe bizar is dat idee …

Voor gelovigen toen was God eigenlijk ver weg. In de hemel ergens. Of op een berg. Of alleen in een tempel. God is heilig en dat  woord betekent eigenlijk: zo totaal anders dan wij – onbegrijpelijk, onbereikbaar…

Net als voor ons nu, was het best makkelijk om God gewoon helemaal te vergeten – Hij is ver weg en zo anders... Weliswaar was religie veel meer een onderdeel van het dagelijks leven dan nu, maar echt in relatie staan met God, was voor veel joden ook helemaal niet vanzelfsprekend (veel van Oude Testament gaat over het feit dat de joden steeds hun relatie met God vergeten). God met ons… ja… zal wel zo zijn, maar we zien er niets van toch ?

Door de geboorte, maar vooral het leven van Jezus, hebben we mogen ervaren dat God wel degelijk mèt ons kan zijn. Onder ons. Hij heeft hier op aarde rondgelopen. Hij heeft ervaren wat wij ervaren. Hij heeft honger gehad en kou gevoeld, Hij heeft feestgevierd en verdriet gehad. Hij kent pijn, teleurstelling, vernedering. Hij kent vriendschap, liefde en trouw. Niets menselijks is Hem vreemd. Ik durf zelfs te zeggen dat Gods menswording Hem voor eens en voor altijd veranderd heeft… !

Wij waren geschapen naar Zijn beeld, dus ik weet zeker dat al onze menselijke gevoelens en emoties ook door God gekend werden voor die tijd. Anders hadden wij ze niet gehad. En toch… toch denk ik, dat doordat Hij al die gevoelens, in Jezus, als mèns heeft ervaren, Hij ‘veranderd’ is.

God was allang  “God met ons” – dat probeerde Hij gedurende Zijn weg met het joodse volk keer op keer duidelijk te maken. De mensen keerden zich af, God niet. Wij kregen het maar niet onder de knie om te begrijpen dat God altijd met ons was, wij raakten steeds  de verbinding met God kwijt, omdat Hij zo ver en zo anders was.

Door Jezus weten we dat God, op een bepaalde manier, helemaal niet zo anders is. Hij kent en begrijpt alles wat wij meemaken. En doordat wij nu Jezus mogen kennen, kunnen we ook ervaren dat Hij niet zo ver weg is (Pinksteren zal dat verder benadrukken...)

Het verhaal gaat, dat Jezus zo’n 2000 jaar geleden geboren werd in een stal.

Kerst vertelt dat Hij elke dag opnieuw geboren kan worden in je hart. Dat is pas echt :

God met ons: Emmanuel.

God – Sinterklaas voor volwassenen ?

En daar zit je dan op 5 december … Als moeder van twee jonge dochters staat mijn hoofd helemaal in het teken van Sinterklaas, maar ja… dan moet er toch ook nog een blog uit over mijn weg met God. Mijmerend in de auto (op weg naar de laatste snelle inkopen) bedacht ik dat wij God ook heel vaak als een soort sinterklaas benaderen, zelfs al weten we heus wel beter.

Als ik bid, begin ik altijd met een dankzegging, maar daarna gaat het toch zeer regelmatig over ‘wilt u hiervoor zorgen, wilt u dit/die zegenen, wilt u rust/kracht/inzicht geven, wilt u hiermee helpen..’ enzovoorts. Ik vraag niet meer om speelgoed, maar ik vraag wel van alles – maak ik God dan niet tot een soort sinterklaas voor volwassenen ?

Ja, we vragen een hoop aan God, maar ik denk dat dàt op zich ook gewoon kan en mag. God wil immers onze Vader zijn, een relatie met ons hebben. Hij wil ons helpen en geven wat we nodig hebben. Dat vertelt Jezus ons ook steeds in de Bijbel. De crux zit wellicht in het ‘wat we nodig hebben’. We kunnen bij God wel een soort verlanglijstje indienen, maar daar waar de Sint toch (binnen de grenzen van wat mogelijk is) geneigd is aan de verlangens zoveel mogelijk tegemoet te komen, ligt dat bij God toch anders… We krijgen niet alles wat we willen ‘hebben’ en we weten lang niet altijd waarom niet. Weten wij zelf wel wat we het meest nodig hebben ? Ik kan wel denken dat ik heel erg hard een baan nodig heb, maar vanuit God’s perspectief is het misschien wel nodig dat ik op Hem leer vertrouwen ook zonder baan. Om maar eens een voorbeeld te noemen…

En wij leren onze kinderen om ook dankbaar te zijn voor wat we niet gevraagd hebben, maar zo ontvangen wij de ‘gaven’ van God lang niet altijd… Daar kunnen we zelf dan ook weer wat van leren !

De ‘vervulling’ van de wensenlijst ligt duidelijk anders, maar dat wil niet zeggen dat Hij het vervelend vindt om van ons te horen of dat we niet zouden mogen vragen. Sterker nog, ook al weet God wat we nodig hebben, is het toch goed (misschien vooral voor onszelf) om te vragen. 

Ik dacht aan het Onze Vader… Ik hoorde pas een preek van onze dominee die zoiets zei als: ‘in de bijbel staat niet dat Jezus ons leerde wàt we moesten bidden, maar hòe we moeten bidden’ toen Hij het Onze Vader voorbad. Het gaat dus  niet om letterlijk de woorden maar om de inhoud/vorm. Als ik dat langsloop wordt het dit:

De aanhef:                                       Onze Vader die in de hemelen zijt

Eerbetoon:                                       Uw naam worde geheiligd, uw koninkrijk kome

Overgave:                                        Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alsook op de aarde

Vraag om wat fysiek nodig is:       Geef ons heden ons dagelijks brood

Vraag om vergeving:                      en vergeef ons onze schulden

maar dat gaat niet zomaar:            gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Vraag om bescherming:                 en leid ons niet in verzoeking

Vraag om verlossing:                      maar verlos ons van de boze

Eerbetoon, lofprijs:                          wat van u is het koninkrijk en de kracht en de

                                                           heerlijkheid, in eeuwigheid,

Bevestiging:                                      Amen

Als we het dus hebben over ‘vragen’,  dan zijn vragen over fysiek noodzaak, vergeving, bescherming en verlossing niet alleen ‘toegestaan’ bij God, sterker nog: God zelf (Jezus) heeft gezegd dat dat is waar we zeker voor mogen of zelfs mòeten bidden. Moeten ? Nou ja, ‘moeten’ heeft Jezus niet gezegd, maar dit is wel wat Hij ons meegeeft als het gaat om bidden. En ik vind dat ook niet zo raar. Door te bidden met deze ‘onderdelen’ blijven we ons bewust van degene aan wie wij èn alles in ons leven toebehoort. 

Wat mij dan ook opvalt is dat het niet eens zo eerbiedig gaat, zo van ‘wilt u alstublieft ons brood geven’ en ‘wilt u ons alstublieft verlossen’, maar gewoon ‘hup’ … doe dat maar. Jezus zegt er ook bij dat het toch vanzelfsprekend is dat een Vader op deze wijze voor zijn kinderen wil zorgen. Het gaat erom dat wij ons bewust blijven van die relatie.

God is niet Sinterklaas. God is Onze Vader. Een Vader die wel degelijk dingen mogen vragen, onze verlangens mogen voorleggen. Door dat te doen, blijven we in de relatie met Hem, blijven we ons bewust van wie ons leven draagt en van wie wij afhankelijk zijn. En gelukkig niet alleen op 5 december.

Met dank aan de Heilige Geest

Een paar weken geleden heb ik iets bijzonders mogen ervaren. Ik was op een dag van een Alpha-cursus waar ik aan deelnam. De Heilige Geest (het thema van die dag) heelde iets in mij, wat allang gebroken was.

Ik zal je de details en oorzaken besparen, maar door mijn jeugd, door allerlei omstandigheden in die jeugd, heb ik heel wat minderwaardigheidscomplexen opgelopen. Het enige waar ik altijd zeker van was, was dat ik wel slim was, maar tegelijkertijd was dat ook niet fijn, want daardoor werd ik regelmatig doelwit van pesterijen. Daarbij was ik al jong te dik, voelde ik me lelijk, niet geliefd, niet waard om serieus van te houden enzovoorts. 

Dat heeft me natuurlijk veel parten gespeeld, als kind en ook als volwassene. Door hard werken aan mezelf en door hulp van lieve mensen om me heen is er wel het één en ander geheeld, maar helemaal goed gekomen is het nooit. Het had ook een negatieve invloed op mijn geloof. Ik wìst wel dat ik een geliefd kind van God was, maar ik kon die liefde niet echt helemaal voelen en toelaten. Ik weet dat ik ooit in een soort geleide meditatie Jezus tegenover me zag, maar ik niet in Zijn ogen kon kijken om dat ik Zijn liefde niet kon verdragen – die was te groot voor mij. Tegelijkertijd is het natuurlijk juist datgene waar ik het meest naar verlang: me geliefd te voelen, vooral door Hem.

Die dag bij de cursus, tijdens één van de stille momenten, was ik bezig met het overdenken van dit gegeven. Ik sprak mijn verlangen uit en vroeg om inzicht in hoe ik dit in mijzelf tegenhield. Het beeld wat in me opkwam, was een soort ‘zwart gat’. Als mensen mooie dingen tegen mij zeiden (of ikzelf trouwens), iets liefs of aardigs, dan verdween dat in het zwarte gat. Ik kon het niet aannemen, horen, voelen. Een compliment over mijn uiterlijk… hop, in het zwarte gat. Een compliment over het feit dat ik dit jaar 22 kg ben afgevallen… hop, in het zwarte gat. De ‘ik hou van je’ van mijn partner…. stuiterde misschien nog een paar keer rond, maar daarna… hop in het zwarte gat. Enzovoorts. Niets bleef hangen, behalve alle negatieve dingen die ikzelf of anderen zeiden.

Op zo’n dag wordt er met mensen gebeden als je wilt, en je kunt zelf aangeven waarvoor. Ik heb dit neergelegd. Dat dit geheeld mocht worden. Enne…. tot mijn verwondering: dat is gebeurd… !

Ik vind het zelf nogal bizar en als ik je de woorden van de gebeden van die mensen zou laten horen, zou je misschien wel gaan lachen of het stom vinden (het was ook mijn ‘taal’ niet), maar het werkte ! Als ik nu dat beeld van het zwarte gat voor me probeer te halen, is het tot de rand gevuld met een soort zilverachtige, waterig vloeistof – een Bron… En als ik me daarmee verbind, voel ik de liefde van God. Niet zo “overweldigend” als waarvan ik regelmatig gehoord heb in mijn kerk, maar dat kan ik denk ik nog steeds niet aan, niet toelaten (we zijn er nog niet …). Maar precies genoeg om me, als ik me er bewust van ben, mooie dingen binnen te laten komen.

Opeens kan ik trots zijn op mijn 22kg, ipv boos omdat de laatste 8 even niet willen lukken.

Opeens kan ik niet alleen in woorden bedanken voor een mooi compliment maar het ook (een beetje…) geloven en voelen.

En… afgelopen maandag heb ik iets heeeeeel doms gedaan. Ik heb, door onvoorzichtig te zijn, een poot van een grote trampoline om mijn voet laten vallen. Mijn voet is nu zwaar gekneusd en de timing daarvan is vreselijk, want ik moet/mag heel wat keren het podium op met mijn koor de komende maand. De eerste twee uur was ik helemaal stuk; van de pijn, van het feit dat ik misschien niet mee zou kunnen zingen, maar vooral…. van het feit dat ik en de hele wereld met mij, mezelf zooooo dom vond. Ik kan niet dom zijn – dat kan ik niet hebben. Dat was immers het enige waar ik zeker van was geweest mijn hele leven; dat ik niet dom was. Daar hangt voor mij zo veel waarde aan… Daar kwamen die aanklager en rechter (zie vorig blog) tevoorschijn en de advocaat kon niets uithalen…

Tot ik me opeens bewust werd van die Bron ! Mijn identiteit is niet gebouwd op mijn intelligentie ! Mijn identiteit is gebouwd op God. En God maakt het niets uit dat ik iets doms gedaan heb. Dat verandert helemaal niets ! 

En toen was het klaar ! Daar waar ik vroeger uren/dagen/ weken bezig had geweest met mezelf schamen en op mijn kop geven over deze enorme stommiteit, kon ik nu gewoon zeggen: ja, het was onvoorzichtig, dom, maar de intentie was gewoon dat ik wilde helpen en … shit happens… Het zij zo. Zonder emotie, zonder minderwaardigheidsgevoelens… Klaar…

Wauw… ik werd er echt stil van… Wat een wonder om met God te leven…

Rechter, aanklager en advocaat tegelijk...

Al een tijdje geleden heb ik ontdekt dat er één eigenschap in mij is, waarin ik het ergst “onafhankelijk van God” ben. Mijn grootste valkuil dus, als het gaat om ‘leven in verbinding met en afhankelijkheid van God’.  De eigenschap laat zich verschillend omschrijven, maar komt allemaal op hetzelfde neer:  hoogmoed, eigenwijsheid, trots, betweterigheid – eigen rechter spelen…Dat laatste vooral.

Vroeger oordeelde ik gemakkelijk over alles en iedereen, over mensen en hun gedrag. Ik oordeelde zeker ook veel en vaak over mezelf, maar dat had ik eigenlijk niet eens zo door. Ik wilde dat niet, dus ik ben daaraan gaan werken. Met enig succes ook wel, vind ik zelf. Ik heb geleerd om mens en gedrag te scheiden en ben daar echt wel sterk in geworden, vind ik zelf. Ik kan van bepaald gedrag zeggen dat ik het wel of niet goed vind, maar het heeft echt geen enkele invloed meer op mijn liefde voor of de relatie met die persoon.
Natuurlijk zijn er situaties waarin het vertonen van een bepaald gedrag maakt dat ik keuzes moet maken over de relatie. Als iemand mij keer op keer pijn doet, hoef ik dat niet toe te staan en kan het zijn dat ik de relatie moet beëindigen. Maar ik vergeef snel en houd daarover geen wrok vast. Dat gaat goed. Er zijn wel grenzen – ik ben verre van volmaakt, dus ga ook nog wel eens de fout in, maar op dit punt ben ik best tevreden over mijn groei.

Ten aanzien van mezelf is het een ander verhaal. Ik oordeel hard over mezelf – altijd al gedaan. Misschien verbaast het je als je mij kent, want ik lijk heel zeker van mezelf, vol zelfvertrouwen. Ik kom sterk over. En tot op zekere hoogte voel ik me dat ook. Maar daaronder ligt nog een aardig stapeltje minderwaardigheidscomplexen en onzekerheden die niet zo heel vaak meer het daglicht zien, maar wel op mij van invloed zijn. Van grote invloed ook…
Pas kortgeleden ontdekte ik dat ik zo op de stoel van rechter zit over mijn eigen gedrag, dat ik God niet eens de kans geef om boos op me te zijn en daarmee mezelf dus niet de kans geef om om ‘vergeving’ te vragen of te ontvangen. Mijn slechte daden en eigenschappen komen niet bij God, omdat ik mezelf dan allang aangeklaagd heb en een oordeel heb uitgesproken – snap je wat ik bedoel ? Soms kom ik met dingen weg hoor, want ik heb ook een ontzettend sterke interne advocaat rondlopen. Daarom kent mijn omgeving me ook als iemand die alles altijd uit wil leggen en/of wil verdedigen. “Als men me maar begrijpt, dan is het ook minder erg wat ik gedaan heb,” is de filosofie van de advocaat. Altijd op zoek naar verzachtende omstandigheden of externe invloeden.  De motivatie van die advocaat is niet alleen dat ik bang ben voor het oordeel van anderen, maar vooral voor dat van mezelf. Als anderen me niet begrijpen, als ik niet uit kan leggen waarom ik iets niet goed heb gedaan, dan moet ik mezelf veroordelen en dat verdraag ik bijna niet.

Even voor de duidelijkheid: ik mag wel fouten maken hoor en ik heb er ook helemaal geen moeite mee om ‘sorry’ te zeggen als ik met die fouten een ander onrecht heb aangedaan. Maar het zit in de ‘intentie’. Als ik iets onbedoeld heb gedaan, vanuit een goede intentie of totaal onbewust, dan geef ik dat toe, erken mijn fout en neem de verantwoordelijkheid op me. Maar als mijn gedrag veroorzaakt wordt door een iets in mij wat ik niet mooi vind, een eigenschap, een (half bewuste) verkeerde intentie… Dat zijn de momenten dat ik mijn eigen oordeel niet kan dragen… Waarom niet ? Omdat dan die kern van onzekerheid geraakt wordt; dan voel ik me echt ‘niet goed genoeg’, minderwaardig, veroordeeld en niet-geliefd… Ik heb geen kracht in mijn kern, om dat te dragen…

En toen, van de week, toen ik naar een podcast van Tim Keller luisterde, viel een kwartje. Nee, ik kan dat niet dragen, maar eigenlijk kan niemand dat. Niemand is bestand tegen ‘het oordeel’. Hij gaf een mooi voorbeeld:
Als je geen christen bent en geen ‘geboden’ kent of geleerd hebt, zal God je daar uiteindelijk niet op beoordelen. Misschien doet Hij dat zelfs wel met niemand van ons. Je kunt je namelijk een andere manier voorstellen en niemand zou kunnen beweren dat die niet rechtvaardig is.
Stel je voor dat je de hele dag een onzichtbaar bandrecordertje om je nek hebt hangen. Iedere keer als jij een uitspraak doet over hoe jij denkt/vindt dat een goed mens moet leven, zich zou moeten gedragen, aan welke maatstaven iemand zou moeten voldoen, springt het recordertje op ‘record’ en slaat hij je uitspraak op.
Dan, als je uiteindelijk voor God staat, zegt God: “mijn geboden lagen niet in je hart, maar dat is oké. Laten we maar eens kijken of je aan je eigen maatstaven hebt kunnen voldoen…” en Hij drukt op play…
Zou jij ermee wegkomen?

Nee… we voldoen helemaal niet aan onze eigen maatstaven, laat staan aan die van God… Maar het bijzondere is, dat dat dus niet hoeft als je in God, in Jezus gelooft. Dan weet je immers dat  Jezus is gekomen, die aan alle maatstaven voldoet en door dat Hij Zijn leven aan ons gegeven heeft, is het oké dat wij het niet voor elkaar krijgen. Wij hoeven ons/Zijn oordeel niet te kunnen dragen omdat Hij dat al heeft gedaan.

O… o… als ik dat toch eens echt zou kunnen pakken; als dat ècht tot de kern van mijn ziel zou willen doordringen… Dan kan ik denk ik ophouden met rechter te spelen en mag mijn advocaat met pensioen… Wat een rust…

God en de social media: kansen genoeg

God van de social media

Afgelopen zaterdag was ik op een congres (met name) over het gebruik van social media van de PKN. Kerk2013 heette het.

Ik vond dat al buitengewoon grappig; echt iets voor de kerk om aan het eind van 2013 met een congres te komen wat kerk2013 heet. Noem het dan alvast kerk2014, zodat we weten dat het over de toekomst gaat. Maar goed… het bleek toch een hip congres !

Het leukste was misschien nog wel dat iedereen de hele dag ongegeneerd met zijn tablet of smartphone aan het spelen was. Aantekeningen werden vooral digitaal gemaakt, men maakte foto’s en filmpjes en twitterden en facebookten er lustig op los.

De inhoud van het congres laat ik voor wat het is, maar het openingsfilmpje wil ik graag met jullie delen. Sprak mij erg aan: http://vimeo.com/78977114

Maar wat ik nu eigenlijk het meest met jullie wil delen, is iets anders.

150 mensen op een congresje in Utrecht waren 4 uur lang nr.3 op de lijst van trending topics in Nederland. En daar deed men niet eens moeite voor.

Onderschatten wij dan de kracht en macht van zo’n medium niet ? Zouden we het niet veel meer moeten / kunnen gebruiken ? Stel je voor…

Mijn kerk heeft op zondag gauw zo’n 300 man tegelijk in de kerk zitten. Als we samen afspreken op een bepaald moment een uur lang over Jezus te gaan twitteren … Dan trek je nog eens aandacht toch ?

Ik zeg: doen !

Heeft de kerk nog zin ?

Deze week kwam via facebook een tekst van Theo Visser bij mij terecht. Een tekst over de kerk; het raakte mij enorm. Je kunt het hier lezen:

https://www.facebook.com/theo.visser.79/posts/719426584751896

De kerk heeft zich de afgelopen jaren zeker niet van haar beste kant laten zien, veel kritiek die er op de kerk is, is helemaal terecht, maar betekent dat dat we haar gewoon maar af moeten schrijven ? Daarom mijn blog van deze week…

Wie komen er eigenlijk nog in de kerk ?

Natuurlijk is dat per kerk nog al verschillend. In de meeste kerken komen vooral mensen die opgegroeid zijn in het geloof. Aangezien de afgelopen decennia steeds meer mensen de kerk verlaten hebben en hun kinderen nauwelijks meer ‘in het geloof’ opvoeden, heeft dat tot gevolg dat de kerkgangers voor een heel groot deel 40 of 50+ zijn en in sommige kerken zijn er vrijwel alleen nog maar grijze haardossen te vinden.

In de meer traditionele kerken (kerken aan ‘rechterzijde’) zien we meer jeugd, omdat daar de gemeenschap meer op elkaar betrokken is gebleven en men de jeugd er wat meer bij weet te houden. Toch ook daar dalen de cijfers gestaag. De ‘hippere kerken’, waar de muziek wat eigentijdser is, de vormen wat makkelijker te begrijpen en de preken (vaak) wat gerichter zijn op het alledaagse willen het kerkbezoek, ook onder de 40 nog wel eens toe nemen, maar de ervaring leert dat dat ook vaak slechts tijdelijk is. Ook bij de ‘succesvolle’ kerken volgt er na verloop van tijd stilstand of terugloop in de aantallen kerkbezoekers.

Waarom gaan mensen naar de kerk ?

Alles wat ik kan zeggen om deze vraag te beantwoorden is natuurlijk een generalisatie. Zoveel mensen, zoveel redenen, zou ik moeten zeggen. Maar toch zijn er wel patronen en overeenkomsten, waar we iets mee kunnen.

Voor de mensen die in het geloof opgegroeid zijn, zijn er twee veel voorkomende motivaties, al dan niet tegelijkertijd bestaand. Men gaat ‘uit gewoonte’ en/of men vindt “iets” in het geloof wat voor hen persoonlijk van waarde is. Dat kan de verbondenheid in de gemeenschap zijn, dat kan de relatie met God zijn die onder andere door de kerk/gemeente gevoed wordt, leuke curssussen/activiteiten of bijvoorbeeld de ondersteuning in de geloofsopvoeding van de kinderen. In traditionele kring kan sociale druk en/of angst voor God ook een rol spelen.

Voor de bezoekers van de ‘hippere kerken’, meestal evangelisch van aard, geldt eigenlijk niet veel anders, behalve dan dat men minder ‘uit gewoonte’ gaat, omdat men daar vaak terecht komt na een zoektocht om een kerk te vinden die meer past dan de kerk waarin men is opgegroeid.

Men gaat dus uit gewoonte en/of omdat men iets van waarde vindt.

De groep die uit gewoonte gaat wordt steeds kleiner, dus de mensen waar de kerken de toekomst mee ingaan zijn de mensen die er iets van waarde vinden.

Als we dus mensen in de kerk willen houden en willen krijgen, moeten we zorgen dat er dingen te vinden zijn die men van waarde vindt. Dat is tenminste het idee.

Ik wil dat niet bestrijden, want ikzelf vind ook veel van waarde in mijn kerk. Maar als dat de richting van onze kerken bepaalt, spelen we in op de consumenten-cultuur. Dan gaan we ‘in behoeften voorzien’, we gaan mensen ‘pleasen’ om ze toch vooral binnen onze kerkmuren te krijgen en te houden. Het grote probleem daarvan is dat zodra de behoefte niet meer vervuld wordt, mensen ook net zo snel weer vertrekken.

Mijns inziens is er maar één daadwerkelijke manier om dat te verkomen en dat is door de nadruk te leggen op onderlinge relaties bìnnen de gemeente èn, misschien pas daarna, de persoonlijke relaties met mensen buiten de gemeente. Alleen onderlinge verbondenheid maakt dat mensen willen komen, willen blijven en willen werken aan de gemeenschap. Als dan, op welke manier dan ook, teleurstelling volgt, is de kans vele male groter dat men blijft om het op te lossen, om verder te zoeken en verder te werken en groeien.

Daarnaast moet duidelijkheid zijn over dat wat men kan verwachten. Onze dominee zegt – nee, belooft (!)  altijd, als mensen lid worden, dat ze teleurgesteld zullen worden, dat onze gemeenteleden ook gewoon mensen zijn en dat we fouten maken, die soms pijn doen. En dat het juist (ook) het doel van de kerk is om daar, in een veilige liefdevolle omgeving, te leren omgaan met teleurstellingen, pijn, verdriet, boosheid enzovoorts, zodat we daarin kunnen groeien en betere, mooiere mensen mogen worden.

Een kerk zou volgens mij geen plek moeten zijn waar je één of twee keer per week komt om “iets met/voor God’ te doen, of een behoefte te invulling te geven. Een kerk moet een gemeenschap zijn waar je gemeenschap ervaart, waar je deel bent van een groter geheel, waar iedereen geacht wordt zijn best te doen om het goede met elkaar voor te hebben en waar fouten hersteld worden. Een plek waar je mag komen met alles wat je bent, met alles wat je met je meedraagt en waar je, door mensen, de liefde van God mag ervaren.

Zo’n gemeenschap is echter wel een heel ‘pluriform’ iets. Iedereen is zo anders en dat maakt het “samen” niet altijd gemakkelijk. We moeten ons dus richten op dat wat ons bindt en niet op dat wat ons ‘scheidt’. Ons geloof in God, ons verlangen naar zin, naar antwoorden, naar inzichten, naar liefde en geborgenheid. Dat is wat ons bindt.

Het feit dat we dat allemaal anders ervaren en bezien, zou onderwerp van gesprek kunnen zijn, om te kunnen leren van elkaar en te groeien met elkaar (niet om te overtuigen, op te leggen of te ruziën).  Als we focussen op wat bindt, versterken we de gemeenschap.

Gaan we dan niet ‘navelstaren’ ? Ja, even wel. Maar dat is goed. Door te staren naar die navel worden we ons bewust waar we vandaan komen, waar we ons mee verbonden mogen weten; gaan we terug naar de kern van ons wezen – naar God, naar de Liefde die ons gemaakt heeft. Als we van daaruit onze omgeving opnieuw tegemoet gaan treden, is er ruimte om lief te hebben. En als je ruimte hebt om lief te hebben, komen er vanzelf mensen om van te houden; daar ben ik vast van overtuigd. En dan… dan heeft de kerk zeker zin !

Ik hou van God, maar waarom eigenlijk ?

Ik hou van God. Echt waar. Ik durf niet te beweren dat het altijd, op elk moment de diepgaande liefdesrelatie is die ik graag zou willen en vind dat het moet zijn, maar ik hou echt van God. Niet voor niets wil ik ontzettend graag over Hem leren, Hem beter leren kennen en voor Hem werken, voor Hem leven eigenlijk. Ik hou van God.

Maar toen werd me de vraag gesteld: waarom eigenlijk ? … en ik vind het antwoord moeilijk …

Ik kan de antwoorden van de kerk geven. “Omdat Hij van mij houdt. Omdat Hij Zijn leven voor mij gegeven heeft. Omdat Hij mij geschapen heeft en alles wat ik ben en heb aan Hem te danken is. Omdat Hij God is. Omdat ik zonder Hem niets ben niet, niet kan leven.” Enz. Maar is dat allemaal wel zo ? Ik bedoel niet ‘zijn die antwoorden waar’, maar zijn dat de redenen waarom ik van God houd ?

Omdat Hij van mij houdt ? Zo vaak voel ik dat helemaal niet… Ik zou het liefst de hele dag in Zijn liefde verkeren, maar dat lukt me helemaal niet (voor zover ik dat überhaupt zelf in de hand heb trouwens). Ik weet dat het waar is, ik geloof dat het waar is. Maar houd ik daarom van Hem?

Omdat Hij zijn leven voor mij gegeven heeft ? Dat is best een goede reden, een hele goede reden, alleen… Ik heb veel moeite – nog steeds – met het mysterie van het kruis, dus ook al is dit een fantastische reden, dat is niet mijn reden. Ik geloof dat Hij het heeft gedaan, maar ik begrijp er niets van en ook toen ik nog niets van het kruis wilde weten, hield ik al van God. Dat kan het dus niet zijn.

Omdat Hij mij geschapen heeft en ik alles aan Hem dank ? Nee, dat is een goede reden om iemand dankbaar te zijn, maar niet om van iemand te houden. Dan houd je van iemand om wat hij je geeft… Nee, dat is geen goede basis voor liefde !

Omdat ik niets ben zonder Hem, niet kan leven zonder Hem ?  Ja, dat is wel waar, maar wederom, niet de reden van de liefde. Het is goed om te beseffen dat ik niets ben zonder Hem en niet zonder Hem kan/wil leven – dat houdt me (nog lang niet vaak genoeg) bewust van mijn afhankelijkheid van Hem en dat is volgens mij essentieel in het geloof. Maar het is geen reden voor liefde.

Als ik het vergelijk met een huwelijk, waarom houd ik van mijn man ? Ik kan wel eigenschappen van hem op gaan noemen, of dingen die hij voor mij gedaan heeft of zelfs spreken over het gevoel wat hij me geeft. Ik kan spreken over hoe hij mij helpt groeien als mens, over de steun die hij me biedt, de liefde die hij geeft enzovoorts. Maar als dat redenen zouden zijn om van hem te houden, zou mijn liefde eindig kunnen zijn. Immers, als hij om welke reden zou ophouden met het steunen, het helpen groeien of wat dan ook, dan zou ik dus niet meer van hem houden. En dat is niet de waarheid. Ik hou van hem, eenvoudigweg omdat ik van Hem houd. Ik kan zelfs niet zeggen, dat ik van hem houd om wie hij is. Dat klinkt prachtig, maar elke paar jaar denk ik opnieuw “wie ben jij eigenlijk ?”, moet ik opnieuw ontdekken wie hij is – hij verandert, ik ontdek nieuwe dingen enzovoorts. Ik houd van hem omdat ik van hem houd. Dat is niet te beredeneren en volgens mij ook niet zo volledig toe te schrijven aan biologische processen.

Zo is het ook met God. Ik houd van Hem, omdat ik van Hem houd. Misschien is dat wel ingegeven door God zelf. Misschien is het bijna universele godsverlangen / godsbesef wel gewoon door Hem in ons gelegd. Waarom dan niet iedereen van God houdt ? Misschien omdat ze Hem nog niet ontmoet hebben ?

Voor ik mijn man ontmoette verlangde ik naar een partner. En hoewel ik bij mijn uiteindelijke partner niet meteen dacht ‘dit is hem’, was er wel meteen een sterke band tussen ons. Het begin van vriendschap, van liefde. Ik leerde hem steeds beter kennen en dat gaf verdieping aan dat gevoel, aan de vriendschap de liefde en bracht ook verliefdheid. Om van iemand te houden en te groeien in die liefde moet je hem wel leren kennen – niet om hem te kennen, maar om in het proces van ‘leren kennen’ te blijven. Dan blijft ook de relatie groeien.

Zo is het ook met God. Je moet Hem eerst ontmoeten, dan leren kennen en de liefde verdiepen. Dan kan de relatie blijven groeien. Dat mensen dat gevoel nu niet hebben, dat men denkt uitstekend zonder God te kunnen leven, heeft met andere zaken te maken – daarover later wellicht een ander blog. Maar als je Hem eenmaal één keer echt hebt ontmoet… Ik verzeker je dat je dan niet meer terugkunt naar het ‘leven zonder God’, dan blijft er altijd iets in je trekken. Trouwens, als je nu leeft zonder God, trekt dat ook, alleen herken je het volgens mij niet…

Heb je Hem al ontmoet ? Wil je dat ? 

Geloof op zondag valt niet zwaar....

Waarom is verbonden zijn met God vaak zo makkelijk op zondag, maar daarna soms weer zo snel zo moeilijk ? Ik herinner me een liedje van vroeger: "Geloof op zondag valt niet zwaar, maar maak je dat ook dagelijks waar..." Nou, ik vaak niet, ben ik bang....

Ik ben een beetje bozig deze week, snel geïrriteerd. En hoe het komt ... ? ?

Er is volgens mij niets bijzonders aan de hand in mijn leven. Geen grote hoeveelheden stress, geen grote frustraties (geloof ik J), geen zware teleurstellingen… Maar toch zit ik niet lekker in mijn vel. Moet ik het dan toch op die vrouwelijke hormonen gooien ? Ik weet het niet, maar het voelt niet fijn.

Zondag in de kerk zong ik uit volle borst de aanbiddingsliederen mee. Heerlijk altijd. Geeft me een gevoel van verbonden zijn met God en de mensen om me heen. De preek was prima en inspirerend. In de ontmoetingsruimte had ik nog wat goede gesprekjes. Maar al in de auto terug naar huis voel ik de irritaties opkomen. De kinderen praten veel te hard met elkaar en maken over van alles kleine of grote ruzie en voor ik het weet gebruik ik boze woorden in een poging om op te voeden. Wetend dat dat niet helpt, maar even ook niet over de middelen beschikkend die wel zouden kunnen helpen. En vanuit die goede kerkdienst loop ik twintig minuten later alweer fronsend door mijn huis en zie ik alles wat mis gaat in plaats van de positieve dingen.

Hoe komt dat toch, dat je je het ene moment zo verbonden kan voelen en in contact kan staan met de Liefde van God en je het volgende moment alweer zo ver van Hem verwijderd kan voelen, zo ‘van God los’… ? Ik weet het niet…

Gelukkig weet ik wel dat het over gaat.

Doen als Hij...

Ik weet dat dat dit blog eigenlijk behoort te gaan over mijn  weg met God, maar ik hoorde vandaag een verhaal wat me zo raakte dat ik het graag met jullie wil delen.

Het verhaal komt uit een preek van Tim Keller (wiens studies en preken ik nog al vaak beluister op het moment – grote bron van inspiratie, maar dat terzijde). Tim Keller is overigens een predikant in New York die een hele grote bloeiende gemeente heeft weten op te bouwen, midden in Manhattan, waar iedereen toch vooral bezig lijkt te zijn met werk, zichzelf en/of alles wat God verboden heeft. Ik kan zijn preken en boeken van harte aanraden !

Anyway, hij vertelde dat hij een vrouw sprak in zijn gemeente die hij nog niet eerder had gezien. Hij vroeg haar wie ze was en hoe ze in zijn kerk terecht was gekomen. Ze vertelde dat ze helemaal geen christen was en ook nog niet wist wat ze met geloven aan moest, maar dat haar iets was overkomen, wat haar hier gebracht had.

Ze woonde al een aantal jaar in New York, maar had redelijk recent van baan gewisseld. Dit was een baan die veel voor haar betekende. In die baan had ze op een dag een fout gemaakt. Niet zo maar een foutje, maar een fout die haar naar alle waarschijnlijkheid haar baan zou kosten – dat gaat in Amerika nog wat makkelijker dan hier. Maar wat gebeurde er tot haar grote verrassing: in de vergadering waar één en ander aan het licht kwam, stond haar manager op en nam volledig de schuld op zich. Hij zei dat het zijn fout was geweest, zijn schuld en dat hij de verantwoordelijkheid zou dragen. Ze was sprakeloos. Na de vergadering ging ze naar hem toe en vroeg hem waarom hij dat gedaan had. Hij wilde het wegwuiven, maar ze vroeg verder. Ze zei dat ze zoiets nog nooit had meegemaakt en nog nooit had gehoord, al helemaal niet in New York. Dit is de plek waar managers pronken met de successen van hun ondergeschikten, maar diezelfde onder-geschikten de schuld laten dragen (of geven !) als er iets misgaat. Haar baas legde uit dat hij er goed voorstond in het bedrijf, dat hij genoeg ‘credit’ had en dat een fout als deze hem de kop niet zou kosten; het zou hooguit zijn reputatie wat schaden, maar zijn baan was veilig en dat gold niet voor haar. Daarom had hij het gedaan. Maar weer drong ze verder aan om te begrijpen waarom hij dat had gedaan – hij had ook gewoon voor haar op kunnen komen (‘was per ongeluk, verder competente dame, wil haar niet kwijt’ enz.) al dan niet met succes, zonder de schuld op zich te nemen. Uiteindelijk zei hij: “Ik zeg dit zo snel, maar je blijft aandringen. Ik ben christen.” “Ja, en…”, vroeg zij. Hij vervolgde: “Jezus heeft al mijn schuld ‘betaald’; ik probeer alleen Hem wat terug te betalen,” waarop zij onmiddellijk vroeg: “Waar ga jij naar de kerk ?” En dus was ze hier.

Ik geloof dat we echt een verschil kunnen maken in de wereld als we ècht zouden doen als Jezus. In dit voorbeeld gaat het dan om zorgen voor anderen op een manier die onverwacht is, mensen verrast, mensen raakt en vooral mensen nieuwsgierig maakt.  Wat zouden we veel kunnen betekenen voor anderen. Niet alleen omdat ze ‘geholpen’ worden (zoals de vrouw in deze haar baan houdt), maar ook omdat we ze soms een stapje dichterbij God brengen. 

Controle Freak

We zullen er allemaal wel in meer of mindere mate last van hebben denk ik, maar ik geef het toe: ik ben een notoire controle freak. Het leven zou, denk ik, een stuk gemakkelijker, rustiger en idealer zijn als iedereen precies zou doen wat ik wilde en op mijn manier en als alles precies zou gaan als ik van te voren bedacht heb of wil.

Eeeeeeh…… dat klinkt eigenlijk…… heel erg SAAI !!!

Maar toch leef ik vaak wel zo mijn leven. Ik probeer elk detail onder controle te houden en als dingen anders gaan ben ik toch vaak snel geïrriteerd of soms zelfs boos. Das toch raar eigenlijk ?! Ik maak mezelf er soms helemaal gek mee, want ik heb natuurlijk helemaal niet alles onder controle (erg weinig zelfs, kan ik je verklappen) en als ik het wel zou hebben zou ik het blijkbaar ook wel saai vinden. Wat ben ik toch een raar mens !

En ik besef ook dat het eigenlijk heel arrogant is… Wie ben ik om te denken dat alles precies goed zou gaan en gemakkelijker zou zijn, als ik de dictator van alles zou zijn… Nee, het is maar goed dat dat niet zo is.

Maar het is ook beangstigen om te denken dat de controle bij anderen zou liggen. Help, dan zou ik overgeleverd zijn aan anderen en ik moet bekennen dat ik het ook erg moeilijk zou vinden om me over te leveren aan de controle van anderen; zelfs aan degenen die ik lief heb en die mij liefhebben. Erg he ? Dat ik zo weinig vertrouwen heb ik anderen soms… De verzachtende omstandigheid ligt in  mijn opvoeding, maar dat wil ik niet als excuus gebruiken.

Gelukkig is er God. God is degene die ik alles zou kunnen toevertrouwen. De enige die echt ‘in control’ is en de enige waarvan ik zeker weet dat hij altijd het beste met mij voor heeft. De enige die alles weet wat nodig is om bepaalde keuzes te maken. De enige die precies doet, wat voor mij nodig is. Zonder dictator te zijn overigens ! God zou het volgens mij ook maar wat saai vinden als Hij alles in onze levens zou bepalen; dan had Hij ons immers ook geen vrije wil gegeven ?!? Ik denk wel dat Hij zorgt dat alles precies de uitkomst heeft die nodig is voor ‘het grote plan’, waarvan ik overtuigd ben dat Hij het heeft. Hij is ècht ‘in control’, maar zonder dictatorschap.

Maar goed… God mag dan degene zijn die ik ten volle kan vertrouwen. Degene aan wie ik alles over kan laten… Maar ik kan het niet… Ik wou zo graag dat ik het kon, dat ik dingen los kon laten en op Hem kon vertrouwen. Ik weet dat het kan, maar het lukt me zo vaak niet… Wat is dat toch … ?

Gelukkig lukt het me ook steeds vaker wel hoor. Onder alle stress en druktemakerij heb ik wel een basisvertrouwen dat alles precies goed is zoals het is. En als het om grotere dingen gaat, waar ik langer mee bezig ben, dan kan ik mezelf bij de les houden en zorgen dat ik het wel bij God laat. Let go and let God…

Het zijn echter vooral de kleine alledaagse dingen waarin ik het moeilijk blijf vinden. Mijn man die te langzaam is in zijn ochtendritueel waardoor ik te laat dreig te komen. Mijn dochter die een verhaal niet goed heeft uitgelegd, waardoor ik me voor niets druk heb gemaakt. Een klus die niet op tijd af is, waardoor ik niet verder kan met andere dingen. Een planning die niet uitgevoerd wordt. Een detail wat ik vergeten ben… Enzovoorts. Zulke kleine dingen kunnen zo op mijn zenuwen werken… Waarom kan ik ook daarin niet gewoon leven vanuit het vertrouwen dat het goed is zo… ? Moeilijk hoor…

Spreken met God

Het thema van dit kerkelijk jaar in de PKN-gemeente van Alphen aan den Rijn Noord (de gemeenschap waar ik werk) is “spreken met God”. Natuurlijk zijn er veel manieren waarop dit kan, maar het eerste waar ik aan denk, is ‘bidden’.

Bidden vind ik iets ‘intrigerends’. Het heeft in mijn leven op verschillende momenten een verschillende plek gehad. Er zijn lange periodes geweest dat ik alleen in de (soms sporadische) kerkdienst die ik bezocht plichtsgetrouw meedeed aan het gebed, maar zelf niet of nauwelijks in gesprek met God ging. Maar er zijn ook periodes geweest dat ik heel veel bad. Over van alles en nog wat en op allerlei manieren.

Ik heb geleerd dat het gaat in gebed om ‘regelmatig doen’. Het is net als met sporten. Als ik in het ritme zit van regelmatig sporten (liefst op vaste dagen en tijden), dan ga ik gewoon en vraag ik me niet af of ik zin heb, of ik iets anders te doen heb enzovoorts. Als ik de klad erin laat komen, dan ga ik steeds minder vaak en uiteindelijk wellicht niet meer. Met bidden is het net zo; als ik het onderdeel laat zijn van mijn dagritme, dan doe ik het gewoon en voelt het goed. Als ik het langzaam loslaat, dan verwatert mijn relatie met God.

Maar waarom zou je bidden ? Dat is natuurlijk een belangrijke vraag. En tot wie ? Er zijn veel manieren waarop mensen God ervaren of over God denken. Als God een ‘kracht’ of een ‘iets’ is, dan is bidden heel anders dan wanneer je Hem ervaart als een ‘Vader’ bijvoorbeeld. Ik heb daar tijdens mijn studie ooit eens veel over nagedacht en een scriptie over geschreven. Wat ik hier vandaag echter wil delen, is hoe bijzonder ik het vind om zelf te bidden en om met/voor anderen te bidden.

Na ooit door een behoorlijk dal gegaan te zijn, heb ik besloten om het voorbeeld van Jezus te volgen in mijn gebed en God zoveel mogelijk aan te spreken met Vader, of soms zelfs met papa (Abba). Ik zeg ook nog steeds vaak “Heer”, omdat dat in mijn gewoonte zit, maar zo begin ik niet meer in mijn persoonlijk gebed. De reden hiervoor is dat ik meteen daarmee het gevoel, de sfeer, de relatie neerzet die ik met Hem wil en mag hebben. Ik kies ervoor om te geloven in een zorgzame liefdevolle Vader en die noem ik dan ook zo. Ja, dat is een keuze. “God is meer dan groot genoeg om mijn godsbeeld (van een persoonlijke, liefdevolle, vader-God) ook te omvatten,” zei één van mijn docenten ooit. Het was goed om te beseffen dat niemand <i>alles</i>  van God ziet en dat we dus niet hoeven strijden over hoe en wat God is. Dat wat ik zie, wat ik ervaar, waar ik voor kies: dat is (ook) God. En ik vaar wel bij deze relatievorm. Op deze manier ervaar ik Hem (en nee, Hij <em>is </em>dus geen man !) als Liefde en ervaar ik mijzelf als Kind van God. Het maakt dat ik alles aan Hem wil en durf te vertellen, dat ik alles aan Hem durf te vragen, dat ik Hem voor alles wil danken en het liefst in alles Zijn wil zou zoeken (daar heb ik nog wel wat te leren J).

In pastoraat krijg ik soms de gelegenheid om met mensen te bidden. Met name bij mensen die ik minder goed kende, vond ik in het begin ontzettend moeilijk. Mijn stage tijdens mijn opleiding was in een gemeente waar dat ook niet zo gewoon was, dus kon ik het uit de weg gaan door het eenvoudigweg niet aan te bieden. Toch wilde ik juist hierin wel meer ervaring opdoen. Mijn begeleider heeft me toen naar wat ouderen gestuurd, bij wie dat wel kon. Met hen bidden was zo bijzonder… Een aantal waren zo geraakt. Dat heeft mij enorm gesterkt in het aanbieden van gebed en in het loslaten van mijn verlegenheid om te bidden in het openbaar. Gelukkig heb ik door mijn werk en vrijwilligerswerk inmiddels heel vaak de gelegenheid gekregen om in het openbaar te bidden en is die verlegenheid geheel verdwenen. En gelukkig heb ik sindsdien nog heel vaak mogen ervaren wat bidden met mensen doet. Het raakt iets, diep van binnen. Iets wat mensen soms dachten kwijt te zijn. Het opent het hart. Het geeft ruimte. Zo bijzonder…

Nee, je hoeft niet bang te zijn dat ik de eerstvolgende keer dat ik met je praat, met je ga bidden. Al zou ik direct doen als je het zou vragen. Ik besef dat niet iedereen dat wil, dat het niet bij iedereen past en dat niet alle gelegenheden daarvoor geschikt zijn. Ik zal het dus vaak niet eens aanbieden. Maar… voel je altijd vrij om erom te vragen. Ik zal het altijd doen ! En mocht ik ooit het gevoel hebben dat ik het bij jou wel aan mag bieden: voel je dan vrij om het te accepteren èn te weigeren.

Aan Uw voeten...

De ervaring die ik met je wil delen is eerlijk gezegd al van een paar jaar geleden, maar deze week gebeurde er iets (wat ik niet wil delen, vanwege de mogelijke lezers van de blog), waardoor ik eraan moest denken. Het was voor mij een enorm bijzondere ervaring en iets wat best nog al eens voor kan komen, dus misschien heb je er ook wat aan.

Ik was in een nieuwe werkomgeving - een onderneming in opstartfase. Ik kende nog lang niet iedereen goed, de meesten niet zelfs, maar het zag er naar uit dat ik moest samenwerken met ene ‘Henk’. De eerste keer dat ik hem ontmoette ging er nog niet echt een belletje rinkelen. Ik was wel een klein beetje geïntimideerd door de rol die hij zichzelf toebedeelde in de nieuwe onderneming waar we mee te maken hadden, maar ik voelde ook zijn ervaring en dacht dat het dus wel terecht kon zijn. Mijn man dacht al meteen dat er iets niet pluis was, maar dat had hij nog niet met mij gedeeld. Hoe dan ook, naarmate er meer ontmoetingen volgden, kreeg ik steeds meer het gevoel dat deze Henk een ‘hidden agenda’ had. Hij was hier puur voor eigen belang en wilde eigenlijk geen medewerkers die zouden kunnen delen in het succes. 

Op een mooie vrijdagavond was er een boekpresentatie in een gezellige strandtent aan de kust, waar wij beiden bij dienden te zijn. Ik had een leuk gesprek met iemand die in de ‘hiërarchie’ boven Henk stond. Daarna stond ik even alleen te genieten van het uitzicht over zee. Een vrouw die in gesprek was met Henk deed een poging mij bij het gesprek te betrekken en, vanuit zakelijk oogpunt, kon ik niet weigeren. Ik probeerde me op de vlakte te houden, maar liet me toch uit de tent lokken. Ik ben soms wat te gemakkelijk uit te dagen tot een discussie… één van mijn mindere kwaliteiten… Om een lang verhaal kort te maken: Henk maakte me met een paar zeer vernederende opmerkingen met de grond gelijk. Ik ben zelf behoorlijk mondig, dus ik kon me wel enigszins verweren en opkrabbelen, maar de avond was meer dan verpest en ik zag geen enkele mogelijkheid om me na deze confrontatie nog aan deze onderneming te verbinden. Ik wilde echt niet meer met hem samenwerken. De man die zijn ‘meerdere’ was probeerde één en ander nog te redden, maar ik had het gevoel ‘hij eruit of ik eruit’ en in de week erna bleek dat het dan toch het laatste zou zijn (vooral om financiële redenen overigens – de onderneming had zijn geld nodig…). 

Ik moest die avond blijven tot het moment van de presentatie. Ik kon me wel even over de ervaring heen zetten en met behulp van een aantal anderen hield ik het nog wel even uit. Daarna heb ik me echter zo snel mogelijk uit de voeten gemaakt. Los uit de situatie voelde ik de woede over de onrechtvaardigheid weer in me opkomen. Ziedend stapte ik in de auto, in mezelf de woorden vormend die ik het liefst alsnog tegen die …… was gaan zeggen. 

Na een flinke tirade wilde ik eigenlijk niet meer in het gevoel blijven hangen en drukte ik op het knopje van de cd-speler. Ik wist niet meer wat er in zat, maar een redelijk bekend opwekkingslied knalde uit de boxen. Het begint zo:

Heer ik kom tot U

Neem mijn hart, verander mij

Als ik U ontmoet, vind ik rust bij U

want Heer ik heb ontdekt,

dat als ik aan uw voeten ben

trots en twijfel wijken voor de Kracht van Uw liefde…

Ik heb eerste het hele nummer mee uitgezongen en zo de emoties van me af laten glijden. Toen heb ik gebeden. Iets in de trant van:

Heer, ik wil aan uw voeten zijn. Mijn trots is gekwetst, maar bij u gaat het niet om mijn trots. Ik wil rust vinden. Deze ervaring achter me laten. Vooral heb ik uw liefde nodig. Niet voor mij, maar voor die Henk. Ik kan echt niet van hem houden, ook niet in of door u, nu niet, maar wilt u van hem houden Heer, zodat hij misschien uw liefde leert kennen.

Ik geef het over aan u. Ik laat het los.

En serieus, vanaf dat moment heb ik nauwelijks meer negatieve gevoelens gehad over de situatie en ook niet over die man; zelfs niet toen kort daarna bleek dat ik degene was die de onderneming zou moeten verlaten als ik niet met hem wilde samenwerken (want dat ging ik natuurlijk nog steeds niet doen – ben wel goed maar niet gek !). Steeds als ik aan het gebeuren moest denken, hield ik me vast aan het beeld van ‘aan de voeten van Jezus zijn’ en aan het gebed ‘wilt U van hem houden, ik kan het niet’. En dat was genoeg. Ik ben niet van hem gaan houden, maar werd wel vrij van de situatie. 

Die ervaring is me altijd bij gebleven en heeft me nog in veel andere situaties geholpen. Misschien jou ook ?

vertrouwen.... niet altijd makkelijk

In 2011 studeerde is af als pastoraal werker. Het waren 4 leerzame jaren geweest, waarin ik veel kennis had vergaard, maar waarin ik ook gegroeid was in mijn geloof. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan. Maar de grote vraag was: waar ?

Ik had geen idee. Tijdens mijn studie had ik lang gedacht en gehoopt dat het in mijn eigen kerk zou zijn: de Kerk van de Nazarener in Vlaardingen, maar dat was veranderd. De belangrijkste reden was dat ik niet wilde dat mijn ‘werk-kerk’ ook mijn ‘kerk-kerk’ zou zijn. Op zondag wil ik niet altijd aan het werk zijn, maar ook gewoon gemeentelid zijn en dat kan niet echt in onze kerk.

Maar wat dan ? De meeste vacatures die ik kon vinden, gingen over werk in verpleeghuizen. Ik heb wel gesolliciteerd en ben ook wel eens op gesprek geweest, maar ik wist wel dat dat niet mijn ‘roeping’ was en de sollicitaties liepen op niets uit.

 Maar wat dan ? Een eigen praktijk voor levensvragen / zingevingsvragen dan ? Helaas ben ik wel heel zelfstandig en heel ondernemend, maar zeker geen zelfstandig ondernemer. Het heeft in de afgelopen twee jaar wat werk opgeleverd, ik heb wat klussen gedaan en wat mensen mogen begeleiden op hun weg, maar het zette weinig zoden aan de dijk.

Maar wat dan ?

Ik geloof dat niets aan het toeval is overgeleverd. Ik geloof dat alles in Gods hand is. Ik geloof dat God een plan heeft voor mij. Dat ik weliswaar een vrije wil heb, maar dat – als ik probeer te leven naar Zijn wil – Hij stuurt en leidt en mij helpt om tot mijn (=Zijn) doel te komen. Nu is dat doel in mijn ogen niet een specifieke baan, maar groeien in geloof en overgave aan Hem, dus dat maakt nog wel verschil, maar dat voor nu even terzijde. Ik geloof dat God mij had geleid naar mijn opleiding. Ik geloof dat God wil dat ik werk in Zijn koninkrijk. Dat Hij mij toe heeft gerust om mensen te helpen met hun vragen rondom geloof, spiritualiteit en zingeving. Dat geloof ik allemaal en geloofde ik ook toen, maar als er dan geen baan komt, geen plek waar ik dat kan doen… … dat deed wel wat met mijn geloof en niet ten goede…

Via bijzondere momenten en ontmoetingen werd ik op het pad van de PKN gezet. Ik vond het wel interessant; ik was ooit Nederlands Hervormd opgegroeid en was wel bereid te onderzoeken of ik daarin mijn weg opnieuw zou kunnen vinden, met alles wat mij sindsdien gevormd had. Om een lang verhaal kort te maken: dat bleek het geval en ik ben de leerweg ingegaan die het mogelijk maakte om in de PKN werkzaam te kunnen zijn als kerkelijk werker.

De eerste sollicitatie was ontzettend veelbelovend. Het vooruitzicht om in een geloofsgemeenschap te mogen werken voelde zo goed. Het gesprek was heel positief en de gesprekspartners leken erg blij met me te zijn. Toen uiteindelijk de afwijzing kwam omdat er een kandidaat na mij was gekomen die ze ook fantastisch vonden, maar die net wat meer ervaring had, was dat een harde klap. Ik slikte de teleurstelling weg en hield mezelf voor dat God iets anders voor mij had weggelegd. Maar toen in januari 2013 er drie afwijzingen op één vrijdag binnen kwamen en de vierde op zaterdag, was ik gebroken. Ik was intens verdrietig, maar ook zo ontzettend boos op God. … … Ik wist het niet meer. Ik was de weg echt kwijt. Ik wist niet hoe ik moest vertrouwen op God als ik het gevoel had zo in de steek gelaten te worden. Ik wist niet meer wat Hij van me wilde.  Ik ben goed in het wegredeneren van dergelijke gevoelens, maar ik kon niet meer. Ik wilde ook gewoon boos zijn, teleurgesteld zijn. Ik had geen behoefte aan bemoedigende woorden, aan positief denken, aan rationele antwoorden of terechtwijzingen. Ik was zo boos…… Die zondag ging ik toch naar de kerk (vooral omdat mijn kinderen graag gaan, ‘bless their hearts’). Ik kon alleen maar huilen. Voor het eerst in mijn leven heb ik geen lied meegezongen. Ik was alleen maar boos.

Gelukkig kan dat en mag dat in mijn gemeente (fijn dat ik daar geen professional ben J). Een lieve vriendin naast mij, die wist wat er speelde, zei alleen maar: “Huil maar. Ik geloof en zing vandaag voor jou.” Mijn man en vrienden hebben gebeden voor mij. In de dienst en daarna. Het gevoel werd minder in de dagen erna en ik ging aan de slag met het verwerken van wat er gebeurd was. Op mijn manier. Ik ben in mijzelf, maar ook met behulp van literatuur gaan onderzoeken waarom ik nu eigenlijk op God wil vertrouwen, zou moeten vertrouwen en/of zou kùnnen vertrouwen. Het werd een studie met het hart. Dat is mijn manier, mijn spirituele taal.

Het duurde een week. Eén week. Een donkere nacht van de ziel (na eigenlijk wel een jaar door de woestijn te zijn gegaan hoor) van gelukkig maar één week. Ik ben er nog van overtuigd dat het maar zo kort duurde door het gebed en de bijzondere woorden van mijn vrienden in de gemeente. Aan het eind van die week was ik bezig wat zaken op te schrijven en ben ik (opnieuw) in tranen uitgebarsten en kon ik echt beredeneren waarom ik besloot Hem opnieuw en nu met veel meer overgave dan voorheen te vertrouwen (dat waarom is een lang verhaal !). Ik heb me gerealiseerd dat het een keuze is om iemand, ook God te vertrouwen, niet/nooit een zeker weten. Ik kies in elke situatie opnieuw om op Hem te vertrouwen. Soms is dat eenvoudig, soms heel moeilijk, maar het is de keuze die ik steeds weer wil maken. En dat doet mij ontzettend goed, kan ik u vertellen.

Enkele maanden later ben ik aangenomen in de PKN gemeente Alphen Noord.

God is in de Wind

De dominee van mijn eigen gemeente ‘haat’ wind. Hij vindt het vreselijk ! Vraag me niet waarom, want ook hij kan het natuurlijk niet werkelijk rationeel beredeneren, maar hij geniet van elk moment van windstilte en verafschuwd de wind. Wel onhandig dat hij ontzettend graag vaart, want op het water is er volgens mij bijna altijd wind, maar dat terzijde.

Hij kent daardoor allerlei Bijbel-voorbeelden waarin de wind negatief is en zijn meest krachtig is Marcus 4:39, waarin staat dat Jezus de wind bestrafte en deze tot rust kwamen. Als iets goed is, hoeft het niet bestraft te worden, stelt hij. Dat Amos 4:13 zegt dat God zelf de wind schept, helpt niets. Dan heeft hij onmiddellijk een tegenwerping. Geloof me, hij heeft zich erin verdiept ! Natuurlijk heeft de Bijbel ook positieve dingen te zeggen over wind, sterker nog: in Genesis 8:1 laat God de wind over het water gaan om het tot bedaren te brengen. Maar, zoals gezegd, het mag niet baten.

Maar ik … ik geniet van wind. Ik vind wind héérlijk. In de zomer als de zon warm of zelfs heet op de huid schijnt, gaat er niets boven een koel briesje of windje wat als een streling mijn huid verkoelt. Maar ook de herfststorm die door de takken waait en loeit om het huis vind ik prachtig. Het is voor mij niet zeldzaam dat ik juist dan naar buiten ga om de wind door mijn haar te voelen. Storm op het strand… zo hard, dat je er tegenaan kan leunen: ge-wel-dig ! (Wel op het harde deel, anders word je gezandstraald !)

We waren pas op vakantie in Friesland. Precies die ene week met minder zomerweer waren wij in Nederland op vakantie. En buienradar liet zien, dat àls het ergens regende, dan was het over het noorden van het land. Heel fijn (ahum)… Maar wat wel fijn was, was de wind. Dat maakte het hoofd toch lekker een beetje leeg.

Maar er gaat nog iets boven zo’n wind, namelijk: zeewind… Er gaat niets boven een zilte geur in een stevige wind. Gelukkig hebben we die ook nog even gevoeld en geroken, toen we met de boot naar Schiermonnikoog voeren.  Daar op de voorplecht, uitkijkend over de Waddenzee, met het zilt in mijn neus en de wind denderend over mijn huid, sprongen de tranen van geluk spontaan in mijn ogen. Wat voel ik me dan dichtbij God en wat ben ik Hem dan dankbaar voor Zijn schepping: Zijn wind.

Als mijn dominee nog eens zegt: “ik begrijp niet waarom er wind is”, zal ik hem vertellen dat die er speciaal voor mij is, omdat God ook van mij houdt ! J

Leven in dankbaarheid

Leven vanuit dankbaarheid. Als je je bezighoudt met enige vorm(en) van spiritualiteit, zij het binnen of buiten de kerk, dan speelt dankbaarheid daar meestal wel een rol in. Al meer dan 15 jaar geleden werd ik gebombardeerd met het onderwerp in shows van Oprah, die ik toen dagelijks volgde. “Simple Abundance” was één van de boeken die toen gepromoot werden; als je leefde vanuit dankbaarheid dan kwam er vanzelf meer om dankbaar voor te zijn. Klonk wel goed toch ?

Ik ging er meteen mee aan de slag. Op advies van Oprah startte ik een dankbaarheids- dagboek; elke avond voor het slapen gaan moesten daar een x-aantal dingen ingeschreven worden, waar ik dankbaar voor was geweest die dag. Wat waren de mooie dingen geweest, wat was er goed geweest ? Het mocht van alles zijn. De glimlach van een vreemde, een onverwacht mooi bloemetje in het gras, een telefoontje op precies het juiste moment, een goed boek, een mooi gesprek… wat dan ook. Met een minimum van 5 per dag.

Verrassend genoeg was het zelfs op minder leuke dagen niet eens zo moeilijk. Er bleek bijna altijd wel genoeg om dankbaar voor te zijn. En in het ergste geval, aan het einde van een echte rotdag, kon ik altijd nog dankbaar zijn voor meer ‘algemene’ zaken, zoals het gezond zijn, genoeg te eten hebben, lieve vrienden hebben of iets van dien aard.

Ik weet niet meer of het boek beloofde dat er dan meer goede dingen in je leven zouden komen (ik geloof van wel), maar wat er in ieder geval gebeurde was dat ik steeds vaker al tijdens de dag na ging denken over hoe bijzonder iets was, over hoe dankbaar ik voor een klein ding kon zijn. Zo werd het leven zeker leuker en aangenamer, ook op de minder leuke dagen.

Hoewel Oprah een spiritueel mens is en in God gelooft, werd er in de shows op dat moment nooit gesproken over de ‘afzender’. Als je ergens dankbaar voor moet/mag zijn, dan moet die dankbaarheid toch aan iets of iemand gericht zijn?  Een vriendin van mij vertelde een tijdje geleden dat ze elke avond voor het slapen gaan met haar man een dankbaarheidslijstje langs ging. Ze vertelden elkaar de drie dingen van die dag waar ze het meest dankbaar over waren (kon met elkaar te maken hebben, maar kon ook het zonnetje zijn ofzo). Zij gelooft niet in God. Ik vroeg haar wie ze dan dankbaar was. Daar had ze eigenlijk nog nooit bij stil gestaan. Het gevoel wat ze samen met haar man opriep was een gevoel van dankbaarheid, maar dat dat gevoel logischerwijze eigenlijk een geadresseerde zou moeten hebben, was niet bij hen opgekomen.

Hoe zit dat bij jou ? Denk je wel eens na over de dingen waar je dankbaar voor zou kunnen zijn ? Leef je vanuit dankbaarheid ? Zou een dankbaarheidsdagboek jou goed doen ? En zo ja, wie wordt jouw geadresseerde ?

Net als veel dingen die goed voor me zijn, verwaterde het bijhouden van het dagboek toch ook weer. Na deze keer ben ik nog heeeeeeel wat keren opnieuw begonnen èn gestopt. Misschien is dit een goed moment om weer te beginnen.

Vandaag ben ik dankbaar voor:

-      - mijn twee prachtige dochters en mijn lieve man

-      - voor productieve werkuren en het plezier wat ik in mijn werk heb

-      - het vertrouwen wat in me werd uitgesproken om een belangrijke taak uit te voeren

-      - het bestaan van ‘hutenkäse’ en optimel chocomel

-      - de lieve juffen op de kinderopvang

-      - onze twee schattige nieuwe konijntjes

-      - de gelegenheid om mijn gezondheid te verbeteren (zonder in details te treden J)

         -  de inspiratie om weer te starten met een dankbaarheidsdagboek

onderweg met God

Christen zijn loopt door alle dingen van het leven heen. Het gaat over je waarden en normen, natuurlijk. Maar het gaat ook over je steeds opnieuw afvragen hoe je ‘als christen’ met bepaalde dingen om wilt gaan. Hoe je je relatie met God kan verdiepen. Hoe je vorm geeft aan je relaties. Het gaat over willen leven volgens het drie-ledig liefdesgebod (Houden van God boven alles en van je naaste als van jezelf; Marc 12:28-31). Het gaat over hoe je omgaat met moeilijkheden, tegenslagen en teleurstellingen. Over ziekte en verdriet. Over kracht en kwetsbaarheid. Over dankbaarheid.

Dit blog wil ik gebruiken om mijn weg met God met anderen te delen. Wat ik ermee wil bereiken ? Ik hoop dat het anderen inspireert om ook op weg te gaan met God. Of misschien om er meer met anderen over te praten, of met mij J. Ik kijk uit naar jullie reacties.