De dominee van mijn eigen gemeente ‘haat’ wind. Hij vindt
het vreselijk ! Vraag me niet waarom, want ook hij kan het natuurlijk niet
werkelijk rationeel beredeneren, maar hij geniet van elk moment van windstilte
en verafschuwd de wind. Wel onhandig dat hij ontzettend graag vaart, want op
het water is er volgens mij bijna altijd wind, maar dat terzijde.
Hij kent daardoor allerlei Bijbel-voorbeelden waarin de wind
negatief is en zijn meest krachtig is Marcus 4:39, waarin staat dat Jezus de
wind bestrafte en deze tot rust
kwamen. Als iets goed is, hoeft het niet bestraft te worden, stelt hij. Dat
Amos 4:13 zegt dat God zelf de wind schept, helpt niets. Dan heeft hij
onmiddellijk een tegenwerping. Geloof me, hij heeft zich erin verdiept ! Natuurlijk heeft de Bijbel ook positieve dingen te zeggen
over wind, sterker nog: in Genesis 8:1 laat God de wind over het water gaan om
het tot bedaren te brengen. Maar, zoals gezegd, het mag niet baten.
Maar ik … ik geniet van wind. Ik vind wind héérlijk. In de
zomer als de zon warm of zelfs heet op de huid schijnt, gaat er niets boven een
koel briesje of windje wat als een streling mijn huid verkoelt. Maar ook de
herfststorm die door de takken waait en loeit om het huis vind ik prachtig. Het
is voor mij niet zeldzaam dat ik juist dan naar buiten ga om de wind door mijn haar
te voelen. Storm op het strand… zo hard, dat je er tegenaan kan leunen:
ge-wel-dig ! (Wel op het harde deel, anders word je gezandstraald !)
We waren pas op vakantie in Friesland. Precies die ene week
met minder zomerweer waren wij in Nederland op vakantie. En buienradar liet
zien, dat àls het ergens regende, dan was het over het noorden van het land.
Heel fijn (ahum)… Maar wat wel fijn was, was de wind. Dat maakte het hoofd toch
lekker een beetje leeg.
Maar er gaat nog iets boven zo’n wind, namelijk: zeewind… Er
gaat niets boven een zilte geur in een stevige wind. Gelukkig hebben we die ook
nog even gevoeld en geroken, toen we met de boot naar Schiermonnikoog
voeren. Daar op de voorplecht,
uitkijkend over de Waddenzee, met het zilt in mijn neus en de wind denderend
over mijn huid, sprongen de tranen van geluk spontaan in mijn ogen. Wat voel ik
me dan dichtbij God en wat ben ik Hem dan dankbaar voor Zijn schepping: Zijn
wind.
Als mijn dominee nog eens zegt:
“ik begrijp niet waarom er wind is”, zal ik hem vertellen dat die er speciaal
voor mij is, omdat God ook van mij houdt ! J