vrijdag 25 oktober 2013

Ik hou van God, maar waarom eigenlijk ?


Ik hou van God. Echt waar. Ik durf niet te beweren dat het altijd, op elk moment de diepgaande liefdesrelatie is die ik graag zou willen en vind dat het moet zijn, maar ik hou echt van God. Niet voor niets wil ik ontzettend graag over Hem leren, Hem beter leren kennen en voor Hem werken, voor Hem leven eigenlijk. Ik hou van God.

Maar toen werd me de vraag gesteld: waarom eigenlijk ? … en ik vind het antwoord moeilijk …
Ik kan de antwoorden van de kerk geven. “Omdat Hij van mij houdt. Omdat Hij Zijn leven voor mij gegeven heeft. Omdat Hij mij geschapen heeft en alles wat ik ben en heb aan Hem te danken is. Omdat Hij God is. Omdat ik zonder Hem niets ben niet, niet kan leven.” Enz. Maar is dat allemaal wel zo ? Ik bedoel niet ‘zijn die antwoorden waar’, maar zijn dat de redenen waarom ik van God houd ?

Omdat Hij van mij houdt ? Zo vaak voel ik dat helemaal niet… Ik zou het liefst de hele dag in Zijn liefde verkeren, maar dat lukt me helemaal niet (voor zover ik dat überhaupt zelf in de hand heb trouwens). Ik weet dat het waar is, ik geloof dat het waar is. Maar houd ik daarom van Hem?

Omdat Hij zijn leven voor mij gegeven heeft ? Dat is best een goede reden, een hele goede reden, alleen… Ik heb veel moeite – nog steeds – met het mysterie van het kruis, dus ook al is dit een fantastische reden, dat is niet mijn reden. Ik geloof dat Hij het heeft gedaan, maar ik begrijp er niets van en ook toen ik nog niets van het kruis wilde weten, hield ik al van God. Dat kan het dus niet zijn.

Omdat Hij mij geschapen heeft en ik alles aan Hem dank ? Nee, dat is een goede reden om iemand dankbaar te zijn, maar niet om van iemand te houden. Dan houd je van iemand om wat hij je geeft… Nee, dat is geen goede basis voor liefde !

Omdat ik niets ben zonder Hem, niet kan leven zonder Hem ?  Ja, dat is wel waar, maar wederom, niet de reden van de liefde. Het is goed om te beseffen dat ik niets ben zonder Hem en niet zonder Hem kan/wil leven – dat houdt me (nog lang niet vaak genoeg) bewust van mijn afhankelijkheid van Hem en dat is volgens mij essentieel in het geloof. Maar het is geen reden voor liefde.

Als ik het vergelijk met een huwelijk, waarom houd ik van mijn man ? Ik kan wel eigenschappen van hem op gaan noemen, of dingen die hij voor mij gedaan heeft of zelfs spreken over het gevoel wat hij me geeft. Ik kan spreken over hoe hij mij helpt groeien als mens, over de steun die hij me biedt, de liefde die hij geeft enzovoorts. Maar als dat redenen zouden zijn om van hem te houden, zou mijn liefde eindig kunnen zijn. Immers, als hij om welke reden zou ophouden met het steunen, het helpen groeien of wat dan ook, dan zou ik dus niet meer van hem houden. En dat is niet de waarheid. Ik hou van hem, eenvoudigweg omdat ik van Hem houd. Ik kan zelfs niet zeggen, dat ik van hem houd om wie hij is. Dat klinkt prachtig, maar elke paar jaar denk ik opnieuw “wie ben jij eigenlijk ?”, moet ik opnieuw ontdekken wie hij is – hij verandert, ik ontdek nieuwe dingen enzovoorts. Ik houd van hem omdat ik van hem houd. Dat is niet te beredeneren en volgens mij ook niet zo volledig toe te schrijven aan biologische processen.

Zo is het ook met God. Ik houd van Hem, omdat ik van Hem houd. Misschien is dat wel ingegeven door God zelf. Misschien is het bijna universele godsverlangen / godsbesef wel gewoon door Hem in ons gelegd. Waarom dan niet iedereen van God houdt ? Misschien omdat ze Hem nog niet ontmoet hebben ?

Voor ik mijn man ontmoette verlangde ik naar een partner. En hoewel ik bij mijn uiteindelijke partner niet meteen dacht ‘dit is hem’, was er wel meteen een sterke band tussen ons. Het begin van vriendschap, van liefde. Ik leerde hem steeds beter kennen en dat gaf verdieping aan dat gevoel, aan de vriendschap de liefde en bracht ook verliefdheid. Om van iemand te houden en te groeien in die liefde moet je hem wel leren kennen – niet om hem te kennen, maar om in het proces van ‘leren kennen’ te blijven. Dan blijft ook de relatie groeien.
Zo is het ook met God. Je moet Hem eerst ontmoeten, dan leren kennen en de liefde verdiepen. Dan kan de relatie blijven groeien. Dat mensen dat gevoel nu niet hebben, dat men denkt uitstekend zonder God te kunnen leven, heeft met andere zaken te maken – daarover later wellicht een ander blog. Maar als je Hem eenmaal één keer echt hebt ontmoet… Ik verzeker je dat je dan niet meer terugkunt naar het ‘leven zonder God’, dan blijft er altijd iets in je trekken. Trouwens, als je nu leeft zonder God, trekt dat ook, alleen herken je het volgens mij niet…

Heb je Hem al ontmoet ? Wil je dat ? 

donderdag 17 oktober 2013

Geloof op zondag valt niet zwaar....

Waarom is verbonden zijn met God vaak zo makkelijk op zondag, maar daarna soms weer zo snel zo moeilijk ? Ik herinner me een liedje van vroeger: "Geloof op zondag valt niet zwaar, maar maak je dat ook dagelijks waar..." Nou, ik vaak niet, ben ik bang....
Ik ben een beetje bozig deze week, snel geïrriteerd. En hoe het komt ... ? ?
Er is volgens mij niets bijzonders aan de hand in mijn leven. Geen grote hoeveelheden stress, geen grote frustraties (geloof ik J), geen zware teleurstellingen… Maar toch zit ik niet lekker in mijn vel. Moet ik het dan toch op die vrouwelijke hormonen gooien ? Ik weet het niet, maar het voelt niet fijn.
Zondag in de kerk zong ik uit volle borst de aanbiddingsliederen mee. Heerlijk altijd. Geeft me een gevoel van verbonden zijn met God en de mensen om me heen. De preek was prima en inspirerend. In de ontmoetingsruimte had ik nog wat goede gesprekjes. Maar al in de auto terug naar huis voel ik de irritaties opkomen. De kinderen praten veel te hard met elkaar en maken over van alles kleine of grote ruzie en voor ik het weet gebruik ik boze woorden in een poging om op te voeden. Wetend dat dat niet helpt, maar even ook niet over de middelen beschikkend die wel zouden kunnen helpen. En vanuit die goede kerkdienst loop ik twintig minuten later alweer fronsend door mijn huis en zie ik alles wat mis gaat in plaats van de positieve dingen.
Hoe komt dat toch, dat je je het ene moment zo verbonden kan voelen en in contact kan staan met de Liefde van God en je het volgende moment alweer zo ver van Hem verwijderd kan voelen, zo ‘van God los’… ? Ik weet het niet…
Gelukkig weet ik wel dat het over gaat.

donderdag 10 oktober 2013

Doen als Hij...


Ik weet dat dat dit blog eigenlijk behoort te gaan over mijn  weg met God, maar ik hoorde vandaag een verhaal wat me zo raakte dat ik het graag met jullie wil delen.

Het verhaal komt uit een preek van Tim Keller (wiens studies en preken ik nog al vaak beluister op het moment – grote bron van inspiratie, maar dat terzijde). Tim Keller is overigens een predikant in New York die een hele grote bloeiende gemeente heeft weten op te bouwen, midden in Manhattan, waar iedereen toch vooral bezig lijkt te zijn met werk, zichzelf en/of alles wat God verboden heeft. Ik kan zijn preken en boeken van harte aanraden !

Anyway, hij vertelde dat hij een vrouw sprak in zijn gemeente die hij nog niet eerder had gezien. Hij vroeg haar wie ze was en hoe ze in zijn kerk terecht was gekomen. Ze vertelde dat ze helemaal geen christen was en ook nog niet wist wat ze met geloven aan moest, maar dat haar iets was overkomen, wat haar hier gebracht had.
Ze woonde al een aantal jaar in New York, maar had redelijk recent van baan gewisseld. Dit was een baan die veel voor haar betekende. In die baan had ze op een dag een fout gemaakt. Niet zo maar een foutje, maar een fout die haar naar alle waarschijnlijkheid haar baan zou kosten – dat gaat in Amerika nog wat makkelijker dan hier. Maar wat gebeurde er tot haar grote verrassing: in de vergadering waar één en ander aan het licht kwam, stond haar manager op en nam volledig de schuld op zich. Hij zei dat het zijn fout was geweest, zijn schuld en dat hij de verantwoordelijkheid zou dragen. Ze was sprakeloos. Na de vergadering ging ze naar hem toe en vroeg hem waarom hij dat gedaan had. Hij wilde het wegwuiven, maar ze vroeg verder. Ze zei dat ze zoiets nog nooit had meegemaakt en nog nooit had gehoord, al helemaal niet in New York. Dit is de plek waar managers pronken met de successen van hun ondergeschikten, maar diezelfde onder-geschikten de schuld laten dragen (of geven !) als er iets misgaat. Haar baas legde uit dat hij er goed voorstond in het bedrijf, dat hij genoeg ‘credit’ had en dat een fout als deze hem de kop niet zou kosten; het zou hooguit zijn reputatie wat schaden, maar zijn baan was veilig en dat gold niet voor haar. Daarom had hij het gedaan. Maar weer drong ze verder aan om te begrijpen waarom hij dat had gedaan – hij had ook gewoon voor haar op kunnen komen (‘was per ongeluk, verder competente dame, wil haar niet kwijt’ enz.) al dan niet met succes, zonder de schuld op zich te nemen. Uiteindelijk zei hij: “Ik zeg dit zo snel, maar je blijft aandringen. Ik ben christen.” “Ja, en…”, vroeg zij. Hij vervolgde: “Jezus heeft al mijn schuld ‘betaald’; ik probeer alleen Hem wat terug te betalen,” waarop zij onmiddellijk vroeg: “Waar ga jij naar de kerk ?” En dus was ze hier.


Ik geloof dat we echt een verschil kunnen maken in de wereld als we ècht zouden doen als Jezus. In dit voorbeeld gaat het dan om zorgen voor anderen op een manier die onverwacht is, mensen verrast, mensen raakt en vooral mensen nieuwsgierig maakt.  Wat zouden we veel kunnen betekenen voor anderen. Niet alleen omdat ze ‘geholpen’ worden (zoals de vrouw in deze haar baan houdt), maar ook omdat we ze soms een stapje dichterbij God brengen. 

vrijdag 4 oktober 2013

Controle Freak

We zullen er allemaal wel in meer of mindere mate last van hebben denk ik, maar ik geef het toe: ik ben een notoire controle freak. Het leven zou, denk ik, een stuk gemakkelijker, rustiger en idealer zijn als iedereen precies zou doen wat ik wilde en op mijn manier en als alles precies zou gaan als ik van te voren bedacht heb of wil.
Eeeeeeh…… dat klinkt eigenlijk…… heel erg SAAI !!!

Maar toch leef ik vaak wel zo mijn leven. Ik probeer elk detail onder controle te houden en als dingen anders gaan ben ik toch vaak snel geïrriteerd of soms zelfs boos. Das toch raar eigenlijk ?! Ik maak mezelf er soms helemaal gek mee, want ik heb natuurlijk helemaal niet alles onder controle (erg weinig zelfs, kan ik je verklappen) en als ik het wel zou hebben zou ik het blijkbaar ook wel saai vinden. Wat ben ik toch een raar mens !

En ik besef ook dat het eigenlijk heel arrogant is… Wie ben ik om te denken dat alles precies goed zou gaan en gemakkelijker zou zijn, als ik de dictator van alles zou zijn… Nee, het is maar goed dat dat niet zo is.
Maar het is ook beangstigen om te denken dat de controle bij anderen zou liggen. Help, dan zou ik overgeleverd zijn aan anderen en ik moet bekennen dat ik het ook erg moeilijk zou vinden om me over te leveren aan de controle van anderen; zelfs aan degenen die ik lief heb en die mij liefhebben. Erg he ? Dat ik zo weinig vertrouwen heb ik anderen soms… De verzachtende omstandigheid ligt in  mijn opvoeding, maar dat wil ik niet als excuus gebruiken.

Gelukkig is er God. God is degene die ik alles zou kunnen toevertrouwen. De enige die echt ‘in control’ is en de enige waarvan ik zeker weet dat hij altijd het beste met mij voor heeft. De enige die alles weet wat nodig is om bepaalde keuzes te maken. De enige die precies doet, wat voor mij nodig is. Zonder dictator te zijn overigens ! God zou het volgens mij ook maar wat saai vinden als Hij alles in onze levens zou bepalen; dan had Hij ons immers ook geen vrije wil gegeven ?!? Ik denk wel dat Hij zorgt dat alles precies de uitkomst heeft die nodig is voor ‘het grote plan’, waarvan ik overtuigd ben dat Hij het heeft. Hij is ècht ‘in control’, maar zonder dictatorschap.
Maar goed… God mag dan degene zijn die ik ten volle kan vertrouwen. Degene aan wie ik alles over kan laten… Maar ik kan het niet… Ik wou zo graag dat ik het kon, dat ik dingen los kon laten en op Hem kon vertrouwen. Ik weet dat het kan, maar het lukt me zo vaak niet… Wat is dat toch … ?
Gelukkig lukt het me ook steeds vaker wel hoor. Onder alle stress en druktemakerij heb ik wel een basisvertrouwen dat alles precies goed is zoals het is. En als het om grotere dingen gaat, waar ik langer mee bezig ben, dan kan ik mezelf bij de les houden en zorgen dat ik het wel bij God laat. Let go and let God…
Het zijn echter vooral de kleine alledaagse dingen waarin ik het moeilijk blijf vinden. Mijn man die te langzaam is in zijn ochtendritueel waardoor ik te laat dreig te komen. Mijn dochter die een verhaal niet goed heeft uitgelegd, waardoor ik me voor niets druk heb gemaakt. Een klus die niet op tijd af is, waardoor ik niet verder kan met andere dingen. Een planning die niet uitgevoerd wordt. Een detail wat ik vergeten ben… Enzovoorts. Zulke kleine dingen kunnen zo op mijn zenuwen werken… Waarom kan ik ook daarin niet gewoon leven vanuit het vertrouwen dat het goed is zo… ? Moeilijk hoor…