donderdag 28 november 2013

Met dank aan de Heilige Geest

Een paar weken geleden heb ik iets bijzonders mogen ervaren. Ik was op een dag van een Alpha-cursus waar ik aan deelnam. De Heilige Geest (het thema van die dag) heelde iets in mij, wat allang gebroken was.
Ik zal je de details en oorzaken besparen, maar door mijn jeugd, door allerlei omstandigheden in die jeugd, heb ik heel wat minderwaardigheidscomplexen opgelopen. Het enige waar ik altijd zeker van was, was dat ik wel slim was, maar tegelijkertijd was dat ook niet fijn, want daardoor werd ik regelmatig doelwit van pesterijen. Daarbij was ik al jong te dik, voelde ik me lelijk, niet geliefd, niet waard om serieus van te houden enzovoorts. 
Dat heeft me natuurlijk veel parten gespeeld, als kind en ook als volwassene. Door hard werken aan mezelf en door hulp van lieve mensen om me heen is er wel het één en ander geheeld, maar helemaal goed gekomen is het nooit. Het had ook een negatieve invloed op mijn geloof. Ik wìst wel dat ik een geliefd kind van God was, maar ik kon die liefde niet echt helemaal voelen en toelaten. Ik weet dat ik ooit in een soort geleide meditatie Jezus tegenover me zag, maar ik niet in Zijn ogen kon kijken om dat ik Zijn liefde niet kon verdragen – die was te groot voor mij. Tegelijkertijd is het natuurlijk juist datgene waar ik het meest naar verlang: me geliefd te voelen, vooral door Hem.
Die dag bij de cursus, tijdens één van de stille momenten, was ik bezig met het overdenken van dit gegeven. Ik sprak mijn verlangen uit en vroeg om inzicht in hoe ik dit in mijzelf tegenhield. Het beeld wat in me opkwam, was een soort ‘zwart gat’. Als mensen mooie dingen tegen mij zeiden (of ikzelf trouwens), iets liefs of aardigs, dan verdween dat in het zwarte gat. Ik kon het niet aannemen, horen, voelen. Een compliment over mijn uiterlijk… hop, in het zwarte gat. Een compliment over het feit dat ik dit jaar 22 kg ben afgevallen… hop, in het zwarte gat. De ‘ik hou van je’ van mijn partner…. stuiterde misschien nog een paar keer rond, maar daarna… hop in het zwarte gat. Enzovoorts. Niets bleef hangen, behalve alle negatieve dingen die ikzelf of anderen zeiden.
Op zo’n dag wordt er met mensen gebeden als je wilt, en je kunt zelf aangeven waarvoor. Ik heb dit neergelegd. Dat dit geheeld mocht worden. Enne…. tot mijn verwondering: dat is gebeurd… !
Ik vind het zelf nogal bizar en als ik je de woorden van de gebeden van die mensen zou laten horen, zou je misschien wel gaan lachen of het stom vinden (het was ook mijn ‘taal’ niet), maar het werkte ! Als ik nu dat beeld van het zwarte gat voor me probeer te halen, is het tot de rand gevuld met een soort zilverachtige, waterig vloeistof – een Bron… En als ik me daarmee verbind, voel ik de liefde van God. Niet zo “overweldigend” als waarvan ik regelmatig gehoord heb in mijn kerk, maar dat kan ik denk ik nog steeds niet aan, niet toelaten (we zijn er nog niet …). Maar precies genoeg om me, als ik me er bewust van ben, mooie dingen binnen te laten komen.
Opeens kan ik trots zijn op mijn 22kg, ipv boos omdat de laatste 8 even niet willen lukken.
Opeens kan ik niet alleen in woorden bedanken voor een mooi compliment maar het ook (een beetje…) geloven en voelen.
En… afgelopen maandag heb ik iets heeeeeel doms gedaan. Ik heb, door onvoorzichtig te zijn, een poot van een grote trampoline om mijn voet laten vallen. Mijn voet is nu zwaar gekneusd en de timing daarvan is vreselijk, want ik moet/mag heel wat keren het podium op met mijn koor de komende maand. De eerste twee uur was ik helemaal stuk; van de pijn, van het feit dat ik misschien niet mee zou kunnen zingen, maar vooral…. van het feit dat ik en de hele wereld met mij, mezelf zooooo dom vond. Ik kan niet dom zijn – dat kan ik niet hebben. Dat was immers het enige waar ik zeker van was geweest mijn hele leven; dat ik niet dom was. Daar hangt voor mij zo veel waarde aan… Daar kwamen die aanklager en rechter (zie vorig blog) tevoorschijn en de advocaat kon niets uithalen…
Tot ik me opeens bewust werd van die Bron ! Mijn identiteit is niet gebouwd op mijn intelligentie ! Mijn identiteit is gebouwd op God. En God maakt het niets uit dat ik iets doms gedaan heb. Dat verandert helemaal niets ! 
En toen was het klaar ! Daar waar ik vroeger uren/dagen/ weken bezig had geweest met mezelf schamen en op mijn kop geven over deze enorme stommiteit, kon ik nu gewoon zeggen: ja, het was onvoorzichtig, dom, maar de intentie was gewoon dat ik wilde helpen en … shit happens… Het zij zo. Zonder emotie, zonder minderwaardigheidsgevoelens… Klaar…
Wauw… ik werd er echt stil van… Wat een wonder om met God te leven…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten