Aan Uw voeten...

De ervaring die ik met je wil delen is eerlijk gezegd al van een paar jaar geleden, maar deze week gebeurde er iets (wat ik niet wil delen, vanwege de mogelijke lezers van de blog), waardoor ik eraan moest denken. Het was voor mij een enorm bijzondere ervaring en iets wat best nog al eens voor kan komen, dus misschien heb je er ook wat aan.

Ik was in een nieuwe werkomgeving - een onderneming in opstartfase. Ik kende nog lang niet iedereen goed, de meesten niet zelfs, maar het zag er naar uit dat ik moest samenwerken met ene ‘Henk’. De eerste keer dat ik hem ontmoette ging er nog niet echt een belletje rinkelen. Ik was wel een klein beetje geïntimideerd door de rol die hij zichzelf toebedeelde in de nieuwe onderneming waar we mee te maken hadden, maar ik voelde ook zijn ervaring en dacht dat het dus wel terecht kon zijn. Mijn man dacht al meteen dat er iets niet pluis was, maar dat had hij nog niet met mij gedeeld. Hoe dan ook, naarmate er meer ontmoetingen volgden, kreeg ik steeds meer het gevoel dat deze Henk een ‘hidden agenda’ had. Hij was hier puur voor eigen belang en wilde eigenlijk geen medewerkers die zouden kunnen delen in het succes. 

Op een mooie vrijdagavond was er een boekpresentatie in een gezellige strandtent aan de kust, waar wij beiden bij dienden te zijn. Ik had een leuk gesprek met iemand die in de ‘hiërarchie’ boven Henk stond. Daarna stond ik even alleen te genieten van het uitzicht over zee. Een vrouw die in gesprek was met Henk deed een poging mij bij het gesprek te betrekken en, vanuit zakelijk oogpunt, kon ik niet weigeren. Ik probeerde me op de vlakte te houden, maar liet me toch uit de tent lokken. Ik ben soms wat te gemakkelijk uit te dagen tot een discussie… één van mijn mindere kwaliteiten… Om een lang verhaal kort te maken: Henk maakte me met een paar zeer vernederende opmerkingen met de grond gelijk. Ik ben zelf behoorlijk mondig, dus ik kon me wel enigszins verweren en opkrabbelen, maar de avond was meer dan verpest en ik zag geen enkele mogelijkheid om me na deze confrontatie nog aan deze onderneming te verbinden. Ik wilde echt niet meer met hem samenwerken. De man die zijn ‘meerdere’ was probeerde één en ander nog te redden, maar ik had het gevoel ‘hij eruit of ik eruit’ en in de week erna bleek dat het dan toch het laatste zou zijn (vooral om financiële redenen overigens – de onderneming had zijn geld nodig…). 

Ik moest die avond blijven tot het moment van de presentatie. Ik kon me wel even over de ervaring heen zetten en met behulp van een aantal anderen hield ik het nog wel even uit. Daarna heb ik me echter zo snel mogelijk uit de voeten gemaakt. Los uit de situatie voelde ik de woede over de onrechtvaardigheid weer in me opkomen. Ziedend stapte ik in de auto, in mezelf de woorden vormend die ik het liefst alsnog tegen die …… was gaan zeggen. 

Na een flinke tirade wilde ik eigenlijk niet meer in het gevoel blijven hangen en drukte ik op het knopje van de cd-speler. Ik wist niet meer wat er in zat, maar een redelijk bekend opwekkingslied knalde uit de boxen. Het begint zo:

Heer ik kom tot U

Neem mijn hart, verander mij

Als ik U ontmoet, vind ik rust bij U

want Heer ik heb ontdekt,

dat als ik aan uw voeten ben

trots en twijfel wijken voor de Kracht van Uw liefde…

Ik heb eerste het hele nummer mee uitgezongen en zo de emoties van me af laten glijden. Toen heb ik gebeden. Iets in de trant van:

Heer, ik wil aan uw voeten zijn. Mijn trots is gekwetst, maar bij u gaat het niet om mijn trots. Ik wil rust vinden. Deze ervaring achter me laten. Vooral heb ik uw liefde nodig. Niet voor mij, maar voor die Henk. Ik kan echt niet van hem houden, ook niet in of door u, nu niet, maar wilt u van hem houden Heer, zodat hij misschien uw liefde leert kennen.

Ik geef het over aan u. Ik laat het los.

En serieus, vanaf dat moment heb ik nauwelijks meer negatieve gevoelens gehad over de situatie en ook niet over die man; zelfs niet toen kort daarna bleek dat ik degene was die de onderneming zou moeten verlaten als ik niet met hem wilde samenwerken (want dat ging ik natuurlijk nog steeds niet doen – ben wel goed maar niet gek !). Steeds als ik aan het gebeuren moest denken, hield ik me vast aan het beeld van ‘aan de voeten van Jezus zijn’ en aan het gebed ‘wilt U van hem houden, ik kan het niet’. En dat was genoeg. Ik ben niet van hem gaan houden, maar werd wel vrij van de situatie. 

Die ervaring is me altijd bij gebleven en heeft me nog in veel andere situaties geholpen. Misschien jou ook ?