vertrouwen.... niet altijd makkelijk

In 2011 studeerde is af als pastoraal werker. Het waren 4 leerzame jaren geweest, waarin ik veel kennis had vergaard, maar waarin ik ook gegroeid was in mijn geloof. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan. Maar de grote vraag was: waar ?

Ik had geen idee. Tijdens mijn studie had ik lang gedacht en gehoopt dat het in mijn eigen kerk zou zijn: de Kerk van de Nazarener in Vlaardingen, maar dat was veranderd. De belangrijkste reden was dat ik niet wilde dat mijn ‘werk-kerk’ ook mijn ‘kerk-kerk’ zou zijn. Op zondag wil ik niet altijd aan het werk zijn, maar ook gewoon gemeentelid zijn en dat kan niet echt in onze kerk.

Maar wat dan ? De meeste vacatures die ik kon vinden, gingen over werk in verpleeghuizen. Ik heb wel gesolliciteerd en ben ook wel eens op gesprek geweest, maar ik wist wel dat dat niet mijn ‘roeping’ was en de sollicitaties liepen op niets uit.

 Maar wat dan ? Een eigen praktijk voor levensvragen / zingevingsvragen dan ? Helaas ben ik wel heel zelfstandig en heel ondernemend, maar zeker geen zelfstandig ondernemer. Het heeft in de afgelopen twee jaar wat werk opgeleverd, ik heb wat klussen gedaan en wat mensen mogen begeleiden op hun weg, maar het zette weinig zoden aan de dijk.

Maar wat dan ?

Ik geloof dat niets aan het toeval is overgeleverd. Ik geloof dat alles in Gods hand is. Ik geloof dat God een plan heeft voor mij. Dat ik weliswaar een vrije wil heb, maar dat – als ik probeer te leven naar Zijn wil – Hij stuurt en leidt en mij helpt om tot mijn (=Zijn) doel te komen. Nu is dat doel in mijn ogen niet een specifieke baan, maar groeien in geloof en overgave aan Hem, dus dat maakt nog wel verschil, maar dat voor nu even terzijde. Ik geloof dat God mij had geleid naar mijn opleiding. Ik geloof dat God wil dat ik werk in Zijn koninkrijk. Dat Hij mij toe heeft gerust om mensen te helpen met hun vragen rondom geloof, spiritualiteit en zingeving. Dat geloof ik allemaal en geloofde ik ook toen, maar als er dan geen baan komt, geen plek waar ik dat kan doen… … dat deed wel wat met mijn geloof en niet ten goede…

Via bijzondere momenten en ontmoetingen werd ik op het pad van de PKN gezet. Ik vond het wel interessant; ik was ooit Nederlands Hervormd opgegroeid en was wel bereid te onderzoeken of ik daarin mijn weg opnieuw zou kunnen vinden, met alles wat mij sindsdien gevormd had. Om een lang verhaal kort te maken: dat bleek het geval en ik ben de leerweg ingegaan die het mogelijk maakte om in de PKN werkzaam te kunnen zijn als kerkelijk werker.

De eerste sollicitatie was ontzettend veelbelovend. Het vooruitzicht om in een geloofsgemeenschap te mogen werken voelde zo goed. Het gesprek was heel positief en de gesprekspartners leken erg blij met me te zijn. Toen uiteindelijk de afwijzing kwam omdat er een kandidaat na mij was gekomen die ze ook fantastisch vonden, maar die net wat meer ervaring had, was dat een harde klap. Ik slikte de teleurstelling weg en hield mezelf voor dat God iets anders voor mij had weggelegd. Maar toen in januari 2013 er drie afwijzingen op één vrijdag binnen kwamen en de vierde op zaterdag, was ik gebroken. Ik was intens verdrietig, maar ook zo ontzettend boos op God. … … Ik wist het niet meer. Ik was de weg echt kwijt. Ik wist niet hoe ik moest vertrouwen op God als ik het gevoel had zo in de steek gelaten te worden. Ik wist niet meer wat Hij van me wilde.  Ik ben goed in het wegredeneren van dergelijke gevoelens, maar ik kon niet meer. Ik wilde ook gewoon boos zijn, teleurgesteld zijn. Ik had geen behoefte aan bemoedigende woorden, aan positief denken, aan rationele antwoorden of terechtwijzingen. Ik was zo boos…… Die zondag ging ik toch naar de kerk (vooral omdat mijn kinderen graag gaan, ‘bless their hearts’). Ik kon alleen maar huilen. Voor het eerst in mijn leven heb ik geen lied meegezongen. Ik was alleen maar boos.

Gelukkig kan dat en mag dat in mijn gemeente (fijn dat ik daar geen professional ben J). Een lieve vriendin naast mij, die wist wat er speelde, zei alleen maar: “Huil maar. Ik geloof en zing vandaag voor jou.” Mijn man en vrienden hebben gebeden voor mij. In de dienst en daarna. Het gevoel werd minder in de dagen erna en ik ging aan de slag met het verwerken van wat er gebeurd was. Op mijn manier. Ik ben in mijzelf, maar ook met behulp van literatuur gaan onderzoeken waarom ik nu eigenlijk op God wil vertrouwen, zou moeten vertrouwen en/of zou kùnnen vertrouwen. Het werd een studie met het hart. Dat is mijn manier, mijn spirituele taal.

Het duurde een week. Eén week. Een donkere nacht van de ziel (na eigenlijk wel een jaar door de woestijn te zijn gegaan hoor) van gelukkig maar één week. Ik ben er nog van overtuigd dat het maar zo kort duurde door het gebed en de bijzondere woorden van mijn vrienden in de gemeente. Aan het eind van die week was ik bezig wat zaken op te schrijven en ben ik (opnieuw) in tranen uitgebarsten en kon ik echt beredeneren waarom ik besloot Hem opnieuw en nu met veel meer overgave dan voorheen te vertrouwen (dat waarom is een lang verhaal !). Ik heb me gerealiseerd dat het een keuze is om iemand, ook God te vertrouwen, niet/nooit een zeker weten. Ik kies in elke situatie opnieuw om op Hem te vertrouwen. Soms is dat eenvoudig, soms heel moeilijk, maar het is de keuze die ik steeds weer wil maken. En dat doet mij ontzettend goed, kan ik u vertellen.

Enkele maanden later ben ik aangenomen in de PKN gemeente Alphen Noord.