Spreken met God

Het thema van dit kerkelijk jaar in de PKN-gemeente van Alphen aan den Rijn Noord (de gemeenschap waar ik werk) is “spreken met God”. Natuurlijk zijn er veel manieren waarop dit kan, maar het eerste waar ik aan denk, is ‘bidden’.

Bidden vind ik iets ‘intrigerends’. Het heeft in mijn leven op verschillende momenten een verschillende plek gehad. Er zijn lange periodes geweest dat ik alleen in de (soms sporadische) kerkdienst die ik bezocht plichtsgetrouw meedeed aan het gebed, maar zelf niet of nauwelijks in gesprek met God ging. Maar er zijn ook periodes geweest dat ik heel veel bad. Over van alles en nog wat en op allerlei manieren.

Ik heb geleerd dat het gaat in gebed om ‘regelmatig doen’. Het is net als met sporten. Als ik in het ritme zit van regelmatig sporten (liefst op vaste dagen en tijden), dan ga ik gewoon en vraag ik me niet af of ik zin heb, of ik iets anders te doen heb enzovoorts. Als ik de klad erin laat komen, dan ga ik steeds minder vaak en uiteindelijk wellicht niet meer. Met bidden is het net zo; als ik het onderdeel laat zijn van mijn dagritme, dan doe ik het gewoon en voelt het goed. Als ik het langzaam loslaat, dan verwatert mijn relatie met God.

Maar waarom zou je bidden ? Dat is natuurlijk een belangrijke vraag. En tot wie ? Er zijn veel manieren waarop mensen God ervaren of over God denken. Als God een ‘kracht’ of een ‘iets’ is, dan is bidden heel anders dan wanneer je Hem ervaart als een ‘Vader’ bijvoorbeeld. Ik heb daar tijdens mijn studie ooit eens veel over nagedacht en een scriptie over geschreven. Wat ik hier vandaag echter wil delen, is hoe bijzonder ik het vind om zelf te bidden en om met/voor anderen te bidden.

Na ooit door een behoorlijk dal gegaan te zijn, heb ik besloten om het voorbeeld van Jezus te volgen in mijn gebed en God zoveel mogelijk aan te spreken met Vader, of soms zelfs met papa (Abba). Ik zeg ook nog steeds vaak “Heer”, omdat dat in mijn gewoonte zit, maar zo begin ik niet meer in mijn persoonlijk gebed. De reden hiervoor is dat ik meteen daarmee het gevoel, de sfeer, de relatie neerzet die ik met Hem wil en mag hebben. Ik kies ervoor om te geloven in een zorgzame liefdevolle Vader en die noem ik dan ook zo. Ja, dat is een keuze. “God is meer dan groot genoeg om mijn godsbeeld (van een persoonlijke, liefdevolle, vader-God) ook te omvatten,” zei één van mijn docenten ooit. Het was goed om te beseffen dat niemand <i>alles</i>  van God ziet en dat we dus niet hoeven strijden over hoe en wat God is. Dat wat ik zie, wat ik ervaar, waar ik voor kies: dat is (ook) God. En ik vaar wel bij deze relatievorm. Op deze manier ervaar ik Hem (en nee, Hij <em>is </em>dus geen man !) als Liefde en ervaar ik mijzelf als Kind van God. Het maakt dat ik alles aan Hem wil en durf te vertellen, dat ik alles aan Hem durf te vragen, dat ik Hem voor alles wil danken en het liefst in alles Zijn wil zou zoeken (daar heb ik nog wel wat te leren J).

In pastoraat krijg ik soms de gelegenheid om met mensen te bidden. Met name bij mensen die ik minder goed kende, vond ik in het begin ontzettend moeilijk. Mijn stage tijdens mijn opleiding was in een gemeente waar dat ook niet zo gewoon was, dus kon ik het uit de weg gaan door het eenvoudigweg niet aan te bieden. Toch wilde ik juist hierin wel meer ervaring opdoen. Mijn begeleider heeft me toen naar wat ouderen gestuurd, bij wie dat wel kon. Met hen bidden was zo bijzonder… Een aantal waren zo geraakt. Dat heeft mij enorm gesterkt in het aanbieden van gebed en in het loslaten van mijn verlegenheid om te bidden in het openbaar. Gelukkig heb ik door mijn werk en vrijwilligerswerk inmiddels heel vaak de gelegenheid gekregen om in het openbaar te bidden en is die verlegenheid geheel verdwenen. En gelukkig heb ik sindsdien nog heel vaak mogen ervaren wat bidden met mensen doet. Het raakt iets, diep van binnen. Iets wat mensen soms dachten kwijt te zijn. Het opent het hart. Het geeft ruimte. Zo bijzonder…

Nee, je hoeft niet bang te zijn dat ik de eerstvolgende keer dat ik met je praat, met je ga bidden. Al zou ik direct doen als je het zou vragen. Ik besef dat niet iedereen dat wil, dat het niet bij iedereen past en dat niet alle gelegenheden daarvoor geschikt zijn. Ik zal het dus vaak niet eens aanbieden. Maar… voel je altijd vrij om erom te vragen. Ik zal het altijd doen ! En mocht ik ooit het gevoel hebben dat ik het bij jou wel aan mag bieden: voel je dan vrij om het te accepteren èn te weigeren.