Doen als Hij...

Ik weet dat dat dit blog eigenlijk behoort te gaan over mijn  weg met God, maar ik hoorde vandaag een verhaal wat me zo raakte dat ik het graag met jullie wil delen.

Het verhaal komt uit een preek van Tim Keller (wiens studies en preken ik nog al vaak beluister op het moment – grote bron van inspiratie, maar dat terzijde). Tim Keller is overigens een predikant in New York die een hele grote bloeiende gemeente heeft weten op te bouwen, midden in Manhattan, waar iedereen toch vooral bezig lijkt te zijn met werk, zichzelf en/of alles wat God verboden heeft. Ik kan zijn preken en boeken van harte aanraden !

Anyway, hij vertelde dat hij een vrouw sprak in zijn gemeente die hij nog niet eerder had gezien. Hij vroeg haar wie ze was en hoe ze in zijn kerk terecht was gekomen. Ze vertelde dat ze helemaal geen christen was en ook nog niet wist wat ze met geloven aan moest, maar dat haar iets was overkomen, wat haar hier gebracht had.

Ze woonde al een aantal jaar in New York, maar had redelijk recent van baan gewisseld. Dit was een baan die veel voor haar betekende. In die baan had ze op een dag een fout gemaakt. Niet zo maar een foutje, maar een fout die haar naar alle waarschijnlijkheid haar baan zou kosten – dat gaat in Amerika nog wat makkelijker dan hier. Maar wat gebeurde er tot haar grote verrassing: in de vergadering waar één en ander aan het licht kwam, stond haar manager op en nam volledig de schuld op zich. Hij zei dat het zijn fout was geweest, zijn schuld en dat hij de verantwoordelijkheid zou dragen. Ze was sprakeloos. Na de vergadering ging ze naar hem toe en vroeg hem waarom hij dat gedaan had. Hij wilde het wegwuiven, maar ze vroeg verder. Ze zei dat ze zoiets nog nooit had meegemaakt en nog nooit had gehoord, al helemaal niet in New York. Dit is de plek waar managers pronken met de successen van hun ondergeschikten, maar diezelfde onder-geschikten de schuld laten dragen (of geven !) als er iets misgaat. Haar baas legde uit dat hij er goed voorstond in het bedrijf, dat hij genoeg ‘credit’ had en dat een fout als deze hem de kop niet zou kosten; het zou hooguit zijn reputatie wat schaden, maar zijn baan was veilig en dat gold niet voor haar. Daarom had hij het gedaan. Maar weer drong ze verder aan om te begrijpen waarom hij dat had gedaan – hij had ook gewoon voor haar op kunnen komen (‘was per ongeluk, verder competente dame, wil haar niet kwijt’ enz.) al dan niet met succes, zonder de schuld op zich te nemen. Uiteindelijk zei hij: “Ik zeg dit zo snel, maar je blijft aandringen. Ik ben christen.” “Ja, en…”, vroeg zij. Hij vervolgde: “Jezus heeft al mijn schuld ‘betaald’; ik probeer alleen Hem wat terug te betalen,” waarop zij onmiddellijk vroeg: “Waar ga jij naar de kerk ?” En dus was ze hier.

Ik geloof dat we echt een verschil kunnen maken in de wereld als we ècht zouden doen als Jezus. In dit voorbeeld gaat het dan om zorgen voor anderen op een manier die onverwacht is, mensen verrast, mensen raakt en vooral mensen nieuwsgierig maakt.  Wat zouden we veel kunnen betekenen voor anderen. Niet alleen omdat ze ‘geholpen’ worden (zoals de vrouw in deze haar baan houdt), maar ook omdat we ze soms een stapje dichterbij God brengen.