Waarom is verbonden zijn met God vaak zo makkelijk op zondag, maar daarna soms weer zo snel zo moeilijk ? Ik herinner me een liedje van vroeger: "Geloof op zondag valt niet zwaar, maar maak je dat ook dagelijks waar..." Nou, ik vaak niet, ben ik bang....
Ik ben een beetje bozig deze week, snel geïrriteerd. En hoe het komt ... ? ?
Er is volgens mij niets bijzonders aan de hand in mijn leven. Geen grote hoeveelheden stress, geen grote frustraties (geloof ik J), geen zware teleurstellingen… Maar toch zit ik niet lekker in mijn vel. Moet ik het dan toch op die vrouwelijke hormonen gooien ? Ik weet het niet, maar het voelt niet fijn.
Zondag in de kerk zong ik uit volle borst de aanbiddingsliederen mee. Heerlijk altijd. Geeft me een gevoel van verbonden zijn met God en de mensen om me heen. De preek was prima en inspirerend. In de ontmoetingsruimte had ik nog wat goede gesprekjes. Maar al in de auto terug naar huis voel ik de irritaties opkomen. De kinderen praten veel te hard met elkaar en maken over van alles kleine of grote ruzie en voor ik het weet gebruik ik boze woorden in een poging om op te voeden. Wetend dat dat niet helpt, maar even ook niet over de middelen beschikkend die wel zouden kunnen helpen. En vanuit die goede kerkdienst loop ik twintig minuten later alweer fronsend door mijn huis en zie ik alles wat mis gaat in plaats van de positieve dingen.
Hoe komt dat toch, dat je je het ene moment zo verbonden kan voelen en in contact kan staan met de Liefde van God en je het volgende moment alweer zo ver van Hem verwijderd kan voelen, zo ‘van God los’… ? Ik weet het niet…
Gelukkig weet ik wel dat het over gaat.
Ik herken dat wel :-) En 't gaat weer over. Gelukkig is God niet zo wispelturig.
BeantwoordenVerwijderen